Het gonsde al een paar weken in de wereld van de metal: er kom een film/documentaire over de metalcultuur! Geloof jij dan dat er op de premièreavond van deze film slechts acht mensen in de zaal van het Haagse Filmhuis zitten? De film begint met de introductie van de filmmaker, een lieve metalnerd, Sam Dunn genaamd. Sam is een antropoloog (“er bestond geen metalstudie, vandaar”) die zijn heil al van jongs af aan in de metal vond. Sam maakt in “Metal: A Headbanger’s Journey” kennis met de grootste metalhelden ooit: Iron Maiden, Cannibal Corpse, Rage Against The Machine, Rob Zombie en nog veel meer. Bij het uitwerken van de metalstamboom, die gaat over alle verschillende vormen van metal, wordt een schitterende brug gelegd naar de oorsprong van de metal; de klassieke muziek. Ook een bezoekje aan Wacken Open Air mag bij “A Headbangers Journey” niet onvermeld blijven. Wacken, het Walhalla voor het gros metalheads. “A Headbanger’s Journey” probeert te beschrijven wat metal betekend. Jammer genoeg slaat het de plank soms enigzins mis. De fans die spreken houden van metal, hebben schijt aan de wereld en willen nergens bij horen. Je kan daar lang of kort over lullen; ze horen bij de massa metalheads die een overtuiging hebben, een kledingsteil hebben, hun heil in de metal vinden en dus ergens bij horen. Het bezoek en verblijf in Noorwegen is ronduit hilarisch. Stoere metalheads die kerken in brand steken en roepen dat Satan vrijheid biedt. De beschrijving over deze metalstroming geeft je een gevoel van plaatsvervangende schaamte en afschuw. Aan de andere kant is dit echter wel het beeld dat buitenstaanders vaak hebben over de metalscene. Sam weet zijn liefde en ongelooflijke overtuiging van de mooiheid in de metal goed over te brengen. Dit maakt de film sterk en toegankelijk voor iedereen. Dat geld ook zeker voor de niet-metalheads die stiekem een keer om het hoekje willen kijken van de wereld die metal heet.