Eens in de vijf jaar brengt de band Johan een album uit, met het gevolg dat de vaderlandse muziekpers op zijn kop staat. Ook op de release van het derde album THX JHN werd er weer Wereldschokkend gereageerd. Dit najaar toert Johan weer volop door het clubcircuit. Afgelopen week was de band zelfs twee keer te zien in de regio. Op donderdag 21 september in de Delftse Speakers en zaterdag 23 september in het LVC in Leiden. 3voor12/denhaag nam een kijkje op de laatste locatie. Op THX JHN staan wederom juweeltjes van liedjes. De single Walking away staat in de hitparade en maakt kans op een TMF award. De vorige single Oceans is zonder twijfel één van de mooiste liefdesliedjes van dit jaar. Ondanks deze positieve reacties blijft Pergola uit 2001 ongeëvenaard. Want klassiekers als Tumble and Fall en Day is done schrijf je maar één keer in je leven. In het LVC mag El Pino and the Volunteers de avond openen. Enkele weken geleden verscheen het album Molten City. De reacties hierop zijn bejubelend en superlatieven zijn niet van de lucht. Hoewel het geluid op Molten City veel weg heeft van Calexico en Wilco heeft de band live wel een eigen sound. De band zit op een rijtje als een schoolklasje. Gitarist B. Bender heeft na het optreden in P60 te Amstelveen een voedselvergiftiging opgelopen. De optredens zonder gitarist doen ze akoestisch. Een uniek gebeuren als we frontman El Pino mogen geloven. Als gast doet Reyn Ouwehand mee op elektrische piano. Ouwehand produceerde Molten City en doet vanavond aan ziektevervanging. El Pino and the Volunteers opent met Moody Street en vervolgt met Heads or Tails. Aan het begin speelt de band onwennig maar gaandeweg weet El Pino een balans te scheppen tussen intimiteit en intensiteit. Als meestamper Cougar wordt gespeeld valt alles op zijn plek. Het geheime wapen van de band is Harm Goslink Kuiper. Deze alleskunner wisselt met het grootste gemak van instrument; banjo, pedalsteel en accordeon. Het geluid in de zaal is het minpunt voor de breekbare countryrock. Tijdens de samenzang is een hoge piep eerder regel dan uitzondering en ook de feedback komt vaker langs dan gepland. Het publiek luistert er door heen en wiegt lekker mee op de melodieën en de sympathieke songs. Jammer is wel dat drummer Willful Wout er regelmatig naast zit. En dat terwijl hij uitpakt met ritme-eitjes, belletjes en een cajon als bassdrum. Johan komt op zonder boe of bah en knalt er in met Coming in from the cold, openingsnummer van de laatste plaat. Johan is een raar fenomeen binnen de Vaderlandse popmuziek. Zanger/frontman Jacco de Greeuw staat links van het podium en dat terwijl meestal het gezicht van de band in het midden staat. Bij Johan wordt deze plek zo nu en dan in beslag genomen door bassist Diets Dijkstra. Ook de uitstraling laat te wensen over. Het zijn eerder de jongens uit de straat dan popsterren. Toch klopt alles bij Johan. Het zijn de liedjes die het moeten doen, niets meer en niets minder. En dat doen ze ook. Johan levert een perfecte set popmuziek af. Ouwe briljantjes worden afgewisseld met bijna de hele laatste cd; Out of Reach, Pergola, Oceans, Tonight, Tumble and Fall en Swing volgen elkaar in sneltreinvaart op. Swing afkomstig van de eerste cd heeft de band al lange tijd niet gespeeld maar heeft niets aan waarde ingeboet. Door een volle bak in de Leidse poptempel heeft de temperatuur veel weg van een sauna en staat de band te zweten alsof men in de fitnessapparaten heeft gehangen. Zeker bij Jacco gutst het water van boven naar beneden. Toch neemt de band geen gas terug en lijkt door de hitte alleen maar vleugels te krijgen. De band is een echte eenheid. Drummer Jeroen Kleijn is een drummer zoals drummers horen te zijn. Onopvallend maar iedere slag is raak. Tegen het einde van het optreden wordt het prachtige Day is done lang uitgesponnen en gaat deze over in Staring at the sun. Waarna de set wordt afgesloten met het aloude December en You know. Zoals gebruikelijk blijven toegiften niet uit. She’s got a way with men en Everybody knows, de eerste single van 10 jaar geleden, doen het erg goed als afsluiter. Na aandringen komt de band nog een keer om Here het slotstuk van Pergola te spelen. Ondanks de rare opstelling en een minimum aan interactie klopt alles bij Johan. Terecht dat de kwaliteiten van Johan na tien jaar en drie cd’s nog steeds zo hoog in het vaandel staan bij de Nederlandse popcritici.