Tekst: Jeroen Thijssen (Fiddler) | Peisam Tsang (Cremers) | Mireille van Hilten (Pater) Foto's: Jeroen Thijssen (Fiddler) | Peisam Tsang (Cremers) | Ron van Varik (Fiddler, So What) | Inge Holstein (So What, Clean) Na de opening van de Popweek met het popdebat en de Ultimate Bandcoach in het Koorenhuis op zaterdagmiddag waren er zaterdagavond de eerste 'reguliere' optredens van de Haagse Popweek. Deze avond stonden in de Fiddler, Cremers en de Pater o.a. de bands Clean, Vanself, Nachwach, So What en Jimmy G op het programma. Johnny Cash en Hank Williams zijn al decennia legendes in de Verenigde Staten en sinds de verfilming over het leven van Cash (Walk the Line) is Cash ook cool in Nederland. Cash staat op de kaart bij jong en oud, mede door de vertolkingen van 'Hurt' door Nine Inch Nails en 'One' door U2. De Honky Tonkies laten de legendes voort rocken door in de Fiddler veel oorspronkelijk materiaal van Cash en Williams te spelen. Al snel is het publiek veroverd en zingt of danst men mee op Williams' klassiekers 'Jambalaya', 'Ramblin' man' en Cash' 'Walk the Line' en 'Ring of fire'. De stem van Kees Kingsize leent zich uitstekend voor dit genre, en zijn beleving is aanstekelijk! De Fiddler bood ook aan haar gasten Nachwach de gelegenheid om op te treden. Nachwach stopt er na dit optreden helaas mee, omdat een aantal bandleden door zal gaan met een andere bluesband. Met onder andere 'Hoochie coochie', 'I put a spell on you' en 'Highgate shuffle' zet de zes mans formatie een leuke set neer, die vooral dankzij het enthousiasme van frontvrouwen Sandra Hazenbroek en Sarah Ockhuijsen bleef boeien. Ook het gitaarspel van Robert Postma en John Baltus is het vermelden waard. Nachwach biedt een goede variatie van rock en blues. Nachwach zangeres Sarah Ockhuijsen doet voor de toegift nog een dansje en zingt "Ik heb in de Fiddler gespeeeeeld!" Tekenend voor een geslaagde avond. In de Cremers is het lekker chillen met Vanself, Jimmy G en Dirty Agga Crew. Bij de laatste is er open mic; iedereen die wat te melden heeft of op de een of andere manier wat kwijt wil, kan dat doen door z'n woorden te droppen. Uiteraard wordt de avond vergezeld met veel blowen. Vanself, een band dat nog niet zo lang bestaat en slechts een keer of vijf heeft opgetreden, mag de aftrap verzorgen in de met blauwe rook behangen ruimte. Een podium is er niet, de band staat opeen gepakt achterin de 'coffeeshop' en verspert lichtelijk de trap van de toiletten. Dat mag de pret niet drukken, de band neemt graag een loopje met het publiek en met zichzelf, want aan humor ontbreekt het niet. Dikwijls werkt het op de lachspieren. Zo wordt zowat elk nummer opgedragen aan Martijn en wordt er respect uitgedragen naar alle cavia's en andere knaagdieren. Op een zo nu en dan niet serieuze manier wordt er funk gemixed met hiphop. Maar ook soul, rock, beatboxen en gekke stemmetjes komen erbij kijken in de zang. Op een erg luchtige manier wordt een eigenzinnig feestje gebouwd. Je kunt niet merken dat er vanavond met een invalbassist wordt gespeeld, alhoewel deze soms meer staat te raggen dan te funken. In het nummer over CSI Miami, CSI New York wordt op een leuke manier een stukje Miami Sound Machine ingebouwd. Als de theme song van Knightrider wordt gespeeld, verschijnt op alle gezichten van de aanwezigen een big smile. De drummer en de toetsenist zijn een belangrijke spil van de band. Behalve dat ze technisch goed zijn, funken ze ook echt. Beide zangers proberen met veel lol en humor de sfeer erin te brengen, bij de een lukt het beter dan bij de ander. Vanself wil een feestje bouwen, dat is duidelijk, maar niets gaat als Vanself. Wil de band echt een feestje, dan moeten ze er net iets meer aan trekken en zichzelf nog meer geven. Na een hele poos wachten is het eindelijk de beurt aan Jimmy G. Wat blijkt? De meegebrachte gebrande cd met beats van Jimmy G kan niet afgespeeld worden door de aanwezige spelers. Snel wordt er bij een vriend om de hoek een cd-speler geregeld. Linke lefgozer Jimmy G, ook wel bekend van de Groen Gele Click, ziet er voor zijn lengte, hij is klein, toch vrij brutaal uit. En zo klinkt het ook als hij met zijn matti's de stoere straattaal, 'ras kankâh hageneis', de Cremers inspuit. Bruut als het klinkt, laat hij merken dat hij ook gevoelig kan zijn. Net zo goed gooit hij een rap uit z'n cap voor zijn vriendinnetje die er vanavond niet bij kan zijn. Is dat een traan in z'n oog? Nee, dan de maatschappijkritische teksten. Hard, mâh recht uìt zèn hart! Een kort en bondig optreden. Jammer dat hij het publiek niet van de plaats krijgt. Die zit liever te blowen en te relaxen. Zonder dat het duidelijk is aangegeven begint even later de Dirty Agga Crew. Er wordt een mix gedraaid van grime en hiphop. Daarbij is ook open mic. Wie wil en kan MC'en mag dat doen. Daar wordt dankbaar en vol enthousiasme gebruik van gemaakt. De straat is even binnen, wat een goede sfeer. Elkaar dissen is niet aan de orde. Eerder een saamhorig 'met elkaar hangen'-gevoel. De kleine zanger van Vanself kan de microfoon maar moeilijk loslaten. Ook te ontwaren is de zanger van Splendid, met een stickie in zijn ene hand en een grijns op zijn gezicht, zingt hij lustig mee. Terwijl Dirty Agga Crew doordraait tot in de late uurtjes, gaan wij lossoe en laten de chille sfeer en de wietdampen achter ons. In de Pater is het niet erg druk als So What begint met spelen. Deze band met jonge honden heeft een hoop energie, maar moet nog veel doen aan de muziek. Het is een soort drumgedreven rock op één tempo en de nummers zijn weinig origineel. Bovendien is het geluid niet goed afgesteld. De bas en drums overstemmen de zanger/gitarist qua podiumvolume en dat is erg zonde. Het laatste nummer is nieuw en zit er nog niet helemaal lekker in en dat maakt de band onzeker. Tel er nog wat ervaring bij op en dan kan het best wat worden. Bij Clean - de tweede band in de Pater - gaat het er een stuk professioneler aan toe. Maar dat kan ook niet anders als je al wat meer jaartjes samen speelt en al twee albums hebt uitgebracht. De laatste - 'Cavendish road' - wordt dan ook met trots verkocht door de band. Clean mag blij zijn met hun zanger van wie de stem de kleur van de muziek bepaalt. Die kleur kun je omschrijven als pure, harmonieuze pop. Je raakt er gebiologeerd door. De enige kanttekening is dat de gitarist het eigenlijk te druk heeft voor de tweede stem, wat juist zo mooi is. Gecombineerd met intrigerende (en verstaanbare!) songteksten is Clean een band die helemaal af is.