Tekst: Tino van Leeuwen (de Bieb) | Caroline Buser (de Vinger) | Remco van der Ham (Asta) | Lilian van Dijk (Paard Café) Foto's: Tino van Leeuwen (Phane) | Remco van der Ham (Arno Loriaux, Asta), Lilian van Dijk (Paard Café) Het was een drukke avond voor de Haagse Popweek, met optredens van Arno Loriaux en Phane in café de Bieb, Pitch Blond en DCQ in de Vinger, Amplivibes en jeWelste in de Asta en F en Syzygy in het Paard café. Voor de Haagse muziekliefhebber was het moeilijk kiezen. In café De Bieb traden donderdagavond twee acts op, te weten Arno Loriaux en Phane. Laatstgenoemde band was plaatsvervanger voor Tuned In, die had afgezegd. Arno Loriaux is bekend geworden doordat hij de Grote Prijs van Zuid-Holland vorig jaar had gewonnen in de categorie singer-songwriter. Zijn optreden van vanavond is vrij breekbaar te noemen, des te meer omdat hij geen contact met het publiek zoekt en daarom min of meer met rust wordt gelaten. Hij lijkt zijn liedjes te spelen voor zichzelf en worstelt zich door zijn zelfgeschreven teksten. Helaas zijn er geen catchy refreintjes te ontdekken in zijn liedjes, wat het ook moeilijk maakt om hem helemaal te kunnen volgen. Geheel andere koek is Phane, vanavond in andere bezetting dan normaal. Met zijn drieën doen zij hun liedjes op drums, akoestische gitaar en zang. Er zijn echter veel technische problemen, waardoor hun set halverwege even stopgezet wordt. Na deze kleine pauze is de verhouding tussen de instrumenten wat beter afgesteld, maar is er af en toe nog steeds storing te horen. De muziek zelf is niet echt heel erg origineel, maar dat is hen vergeven. Ze doen hun best en krijgen dan ook het applaus van de mensen die voor hen zijn gekomen. Bij de eerste klanken van Pitch Blond in café de Vinger is het duidelijk dat dit een band met ballen is. En dat geldt zeker ook voor zangeres Suzanne Ypma, zij het dan figuurlijk. Wat een stem! Die staat als een huis. Het ene moment zacht en liefelijk om vervolgens met rauwe stem kreten eruit te gooien, de laatste restjes lucht uit haar longen persend á la Nina Hagen of Skin. Niet alleen een zangtalent, maar zij speelt ook nog eens gitaar. Stefan van der List houdt een strak ritme aan op de drums, terwijl bassist Vincent van Haperen naast waanzinnig bassen hier en daar ook de tweede stem voor zijn rekening neemt. Zij noemen het zelf melodieuze grunge en noise, ik noem het gewoon vet. Het optreden van het Dutch College Quintet begint ongeveer 3 kwartier te laat en da’s jammer. Want de muziek van D.C.Q. is super relaxed. Het geluid van dit gezelschap laat zich het best omschrijven als jazzy, niet van de licht op de zenuwen werkende variant, maar relaxt met een elektronische inslag. Het ensemble maakt een ontspannen indruk en hoe kan het ook anders. Erg knap hoe dit bijzondere kwintet dat wat ze in studio opnemen ook live op het podium voor elkaar krijgen. Wat ik hier precies mee bedoel? Dan moet je maar naar hun volgende optreden gaan. Een van de nieuwe locaties in de Haagse Popweek 2006 is de Asta. Een bijzondere locatie voor een band om te spelen aangezien hier bijna nooit live muziek is. Helaas begint de formatie Amplivibes voor een nagenoeg lege zaal, en de weinige mensen die er staan lijken ook nog eens te wachten op de band jeWelste. Jammer, want Amplivibes is zeker de moeite waard. De nieuwe frontvrouw van de band is zeker een aanwist en is gezegend met een mooie stem. Amplivibes bestaat verder uit toetsenist Sjoerd Neggers en bassist Francis Locadia. Inderdaad, geen drummer en geen gitarist in de formatie. Jammer, want dat mist de band wel. De band klinkt te klinisch en overtuigd daardoor niet. Misschien toch iets om over na te denken voor de heren en dame van Amplivibes. Als de band jeWelste begint is het ineens vele malen drukker in de Asta en staat het publiek vooraan bij het podium. jeWelste speelt voornamelijk covers van o.a. Queen, The Babys, U2, Aerosmith, Britney Spears en King, maar er komt vanavond ook een enkel eigen nummer voorbij. De band staat als een huis en zanger Martin van der Starre - bekend van de musical Jesus Christ Superstar - windt het publiek in de Asta moeiteloos om zijn vinger. De nummers worden veelal vijfstemmig gezongen en soms nemen de verschillende bandleden ook de leadzang voor hun rekening. jeWelste mag nog een half uur langer doorspelen en zelfs dan heeft het publiek nog niet genoeg. jeWelste is de moeilijkste niet en er komt gewoon nog een toegift achteraan. Met Black Betty eindigt het feest in de Asta toch echt. De gemiddelde leeftijd van de band F is 18 jaar. Bijna alle nummers op hun setlijst beginnen met een F. Dat kwam omdat de band eerst een langere naam had, die toch niet echt beviel. De band is invaller in het Paard Podiumcafé. Aanvankelijk moet F er nog een beetje inkomen. Probleem blijft het hele optreden lang het geluid. De bas staat veel te hard, de gitaar veel te zacht, dus van enige balans is geen sprake. Het basgeluid op zich is mooi, lekker knappend, en de bassist, die ook een aantal nummers zingt, doet het niet slecht. De drummer is niet om over naar huis te schrijven. Het rammelt te veel. De rapper doet wat hij moet doen, maar het gaat wel vervelen, steeds diezelfde beat. Gelukkig hebben de jongens veel eigen publiek meegenomen en dat waardeert alles wat ze neerzetten mateloos. Pluspuntje is de energie en het toenemende enthousiasme van de mannen van F, wat tot een mooie climax leidt aan het eind van het optreden. Syzygy heeft ook al een geluidsprobleem: de zang is veel te zacht. De band begint zo hard, dat het publiek achteruit deinst. De band schrikt er zelf van; bij het tweede nummer gaat het er wat minder luid aan toe. Deze avond worden opnames gemaakt voor een clip, vertelt zanger/gitarist Rijnder Oldenburger. Zou dat een reden zijn dat de bandleden soms ver ‘over the top’ gaan met hun poses en gezichtsuitdrukkingen? Vooral muzikaal gezien is deze band erg sterk. Bassiste Jamie van Hek speelt zoals gewoonlijk de sterren van de hemel. Zij mag zich verheugen in veel mannelijke fans. Leuk is dat de drie bandleden de leadzang afwisselen. Ook drummer Victor Dirks zingt zijn partijen met veel overgave, zoals het nummer van Iggy Pop, overgoten met het typische Syzygy-sausje waardoor het wordt omgetoverd tot iets totaal anders. Een ding is duidelijk: al zijn ze met zijn drieën, dit podium is absoluut te klein voor Syzygy. Geef ze de ruimte om te knallen. Dan kan het wel wat worden met deze drie rocktalenten. Over twee weken ligt de eerste demo klaar, belooft Rijnder.