Omdat er deze keer niemand anders van de 3voor12-redactie vertegenwoordigd was, is mij (Bart, de bassist van Footsweep) gevraagd om een persoonlijk verslag te schrijven van ons optreden in Londen. Eerder dit jaar leerde Footsweep via een internetforum de Engelse band The Contortionists kennen. Zij nodigden ons uit voor een gezamenlijk optreden in juni. Dat verliep allemaal zeer voorspoedig, met een hoop positieve reacties en een hoop nieuwe fans en vrienden als gevolg. We bleven op de hoogte van de muzikale ontwikkelingen van elkaar, met als gevolg dat we wéér werden uitgenodigd (video’s van het optreden op Plein Open hebben daarbij trouwens een belangrijke rol gespeeld). Daar zeiden we geen nee tegen natuurlijk! We kregen nu ook spontaan plaatsen om te overnachten aangeboden, wat de trip natuurlijk aanzienlijk goedkoper maakte. De avond werd geopend door Mondo Cada uit Oxford, een vrij woest gezelschap dat brute gitaarmuziek à la Kyuss en Black Flag speelde. Zonder bassist, maar dat werkte. Jammer dat de zanger voornamelijk met zijn rug naar het publiek toe stond. Voor de rest gooiden ze er al hun energie in, en dat wierp vruchten af. Geweldige drummer! Volgende op de bill was Violet Lades, een zangeres uit Barcelona, die naar eigen zeggen heel erg beïnvloed is door P.J. Harvey. Dat was duidelijk te merken, maar ze gaf er een eigen draai aan. Erg goede nummers allemaal en de dame had een goede stem en veel uitstraling. Ze begon solo, maar voor de laatste nummers werd ze begeleid door Footsweep. Dat moesten we de avond tevoren dus nog wel even repeteren, maar het ging zonder haperen. Daarna was het onze beurt. Sinds ons vorige optreden daar zijn er via internet nog behoorlijk wat mensen van ons gecharmeerd geraakt, wat voor ons reden was om ons 200 procent in te zetten. Het zweet vloog in het rond, publiek laaiend enthousiast, dansend voor het podium, tussen de nummers door klonken steeds al dan niet persoonlijke liefdesbetuigingen uit het publiek. We hebben de laatste tijd weer aardig wat nieuwe nummers geschreven die meer rechttoe-rechtaan rocken, met een vrij hoog stoner-gehalte, en dat viel goed in de smaak! Zonder een toegift van het podium gaan was out of the question, ook al waren we compleet uitgeput en hingen de vellen aan onze vingers. Tot slot speelden the Contortionists hun blèrende arty rammelherrie, wat me weer zeer wist te bekoren. Denk aan The Fall, harder, met hoekiger ritmes, veel gescandeerde leuzen, snerende zang, en behoorlijk psychotische gitaarpartijen. De zanger vond het deze keer grappig om zijn microfoonstandaard helemaal naar beneden te draaien, en dus keken we een groot deel van het optreden vooral naar zijn kont. Hij zong er niet slechter om, hij was deze keer trouwens ook niet zo heel erg dronken. En dan na afloop de zaal in. Oei, zulke reacties hebben we nog nooit gekregen. Een aantal mensen had ons dus al in juni gezien, en we hebben wel heel vaak gehoord dat we enorm verbeterd waren ten opzichte van de vorige keer. Daar bleef het niet bij, men kon er maar niet over ophouden hoe fantastisch we waren, dat deze zaal veel te klein voor ons was, dat we daar veel vaker moesten spelen, liefst eigenlijk nog naar Londen verhuizen als het effe kon… Een aantal van hen heeft contacten in het clubcircuit en de muziek, dus wie weet wat daar nog uit voortkomt? Londen en Bournemouth kwamen ter sprake en voor een optreden in Parijs worden achter de schermen ook al dingen geregeld.. Tot slot werd er nog een stevige afterparty gehouden en de volgende dag nog een feest. Tussendoor nog de stad in op jacht naar vinyl en de zondagmiddag stapten we dodelijk vermoeid weer in de volgeladen auto om naar huis te gaan. Het was een fantastisch weekend!