Precies één jaar geleden, op 3 november 2005, deed de band a balladeer het Paard van Troje aan. Een droomdebuut met bijbehorende tournee bracht de Amsterdammers afgelopen vrijdagavond terug naar Den Haag. En Marike Jager, die mocht mee. Het is half negen stipt wanneer Marike Jager het podium betreedt om een volledig uitverkocht Paard van Troje op te warmen voor de Nederlandse band a balladeer. Rustig zet zij haar flesje bronwater neer en neemt plaats achter de Wurlitzer piano. Het halve uur dat volgt is adembenemend. Waar Marike op haar eerder dit jaar uitgebrachte debuutalbum 'The Beauty Around' nog samenwerkte met maar liefst tien verschillende muzikanten zijn het 'slechts' toetsenist Henk Jan Heuvelink en drummer Haye Jellema die haar op het podium vergezellen. Sober opgesteld vooraan het podium brengt het trio een mengeling van pakkende popsongs en jazzy arrangementen. Opvallend hierbij is de creativiteit van toetsenist Henk Jan Heuvelink, die zijn partijen prachtig verdeelt over zijn Wurlitzer en een zwaar klinkende Fender Rhodes bass piano waardoor het geheel met zijn drieën vol en warm klinkt. De interactie tussen Henk Jan en Haye is gedurende de gehele set geweldig om te zien en om naar te luisteren. Marike Jager, die in 2003 al de Grote Prijs van Nederland won en haar eigen platenmaatschappijtje, genaamd Morning Coffe, oprichtte laat ons vanavond een kijkje nemen in het hart van een buitengewoon talentvolle vrouw. Zij is een zangeres/gitariste met een stem, soms breekbaar als het dunste glas ('Space') en soms krachtig en solide als een rots ('Focus'). Marike weet wat zij kan en doet dit vol overgave en overtuiging. "Let me tell you what is going on in my life", zingt ze maar dit verzoek hoeft zij allang niet meer te doen. Marike is de jager en vanavond zijn wij de trotse prooi. Met de laatste drie slagen van het prachtige 'Focus' wordt de luisteraar met beide benen weer veilig terug op de grond gezet. "Bye bye, we'll meet again...." Terwijl de 80's klanken van The Cure nog luid door de zaal galmen maakt het volledig in het zwart gehulde a balladeer zijn entree. De Nederlandse pop-/rockband rondom zanger/gitarist en bovenal songschrijver Marinus de Goederen begon, na twee ep's in eigen beheer te hebben uitgebracht, in maart 2005 met de opnames van de in de lente van dit jaar bij EMI uitgebrachte debuutplaat 'Panama'. Hierbij kreeg de band hulp van niemand minder dan de Vlaamse producer Ronald Vanhuffel (o.a. bekend van zijn werk voor BLØF) en deed zij zelfs een aanvullende opnamesessie in de legendarische Abbey Road studios. Peter Slager, de bassist van BLØF is op dit album verantwoordelijk voor de baspartijen. Live wordt hij vervangen door Arn Kortooms, voorheen bassist van de Tilburgse rockband Soundsurfer. Zichtbaar gecharmeerd door het warme onthaal van de propvolle zaal start a balladeer met 'Copper Shades', een song van het album Panama waarin wordt verteld over een bootreis, zomaar ergens heen. En wij mogen mee. Mee door het donkere gat van 'Blank' om via het zelfrelativisme van het door gitarist Erik Meereboer met e-bow smaakvol ingevulde 'Robin II' te belanden bij het vertrouwen waarover de hit 'Fortune teller' zo mooi spreekt. A balladeer zet een strakke show neer met veel aandacht voor dynamiek en de nodige ruimte voor improvisatie . Zo kiest zanger Marinus ervoor om het nieuwe nummer '10 things' in zijn eentje akoestisch en onversterkt te zingen. Het publiek vormt hierbij op zijn cue het achtergrondkoor. Ook draagt de zanger een nummer op aan zijn moeder die vanavond aanwezig is en wordt het laatste nummer, de prachtige popballad 'All I wanted' opgedragen aan de vader van één van de bandleden "omdat hij daar altijd zo geil van wordt"... Hoogtepunten van het optreden zijn het akoestische '10 things' en een energieke versie van de eerste single 'Swim with Sam'. Hierbij slaat drummer Tijs Stehmann zo enthousiast met zijn stokken dat de spaanders in de rondte vliegen. De, gezien het schrijftalent van Marinus de Goederen, totaal overbodige cover van Don Henley's 'The boys of summer' vormt daarentegen het overduidelijke dieptepunt. Het nummer wordt, afgezien van de intro, ongeïnspireerd en vrijwel letterlijk nagespeeld. Als dit, zoals vooral bij gitarist Erik het geval is, dan ook al niet geheel vlekkeloos gebeurt, ontstaat er toch nog een klein vlekje op een verder wonderschone avond.