Vrijdag 12 mei werd Spinvis warm onthaald in het LVC. Ook Haagse fans waren afgereisd naar Leiden voor het concert. Een goede keuze. Erik de Jong en zijn kameraden deden het publiek namelijk een zeer goed concert cadeau. Het LVC is nog maar koud open of het is al druk. Het publiek varieert van jong en oud. Het duurt nog anderhalf uur voordat Spinvis het podium betreedt. Het ensemble rond thuisknutselaar Erik de Jong kan zich meten met de groten van de Nederlandse popmuziek. Een zo goed als uitverkocht huis is zijn beloning. Vier jaar geleden werden de liefhebbers van popmuziek verrast met het debuutalbum. Hiervan zijn meer dan 30.000 van verkocht. Sinds het verschijnen van het tweede album Dagen Van Gras, Dagen Van Stro vorig jaar tourt Spinvis vrijwel onafgebroken. Met dit album heeft hij een nieuwe weg ingeslagen. Het repertoire heeft een ander karakter dan het knip- en plakwerk van de debuutplaat. In het LVC brengt het zevenkoppige ensemble onder leiding van de Jong op accordeon en gitaar een uitgebalanceerde mix van de twee albums. De band opent ingetogen met het subtiele titelnummer Dagen van gras, dagen van stro met de Jong op accordeon, ondersteund door twee basgitaren. Vaste bassist Cor van Ingen en celliste Saartje van Camp vormen samen de visuele versie van de double bass. Spinvis vervolgt met Ronnie gaat naar huis in een balladuitvoering. Na de nummers Een nagemaakte gek en het overbekende Kindje van God zijn de muzikanten goed los en bouwt het collectief op naar een muzikale eruptie van krachtige rockstampers en publieksfavorieten, want het is het oudere werk waarbij het publiek tot leven komt. Na het prachtige Voor ik vergeet, het poppy Bagagedrager en een baggervette uitvoering van In de staat van Narcose kan het optreden niet meer stuk. Het publiek lijkt helemaal in de muziek en in de videobeelden van Hans Kok op te gaan. Er wordt zelfs met volle overgave meegezongen met de hit Smalfilm. Het blijft grappig om te horen hoe een volle zaal meezingt met de tekstregel: “Ik ben een vrouw van veertig met een sigaret, ik heb een buitenaardse stof in mijn bloed.” De temperatuur in het LVC loopt aardig op. Het publiek staat op elkaar gepakt en het gevoel van een sauna komt naar boven. Op het podium hebben de muzikanten ook last van de dampende warmte. Erik de Jong moet op den duur na ieder nummer zijn Fender stemmen. Onbegonnen werk. De gitaar blijft ontstemd, zodat hij de reserve-Gretch pakt om de show voort te zetten. Het repertoire van de tweede plaat rockt meer dan het eerdere werk. Dit kan toegeschreven worden aan de Haagse drummer Jeroen Kleijn, die in vergelijking tot eerste drummer Louis Debij niet zo thuis is in de jazzhoek. Zijn spel komt duidelijk naar voren in pompende nummers als Bijt mijn tong af, Aan de oevers van de tijd en Flamingo. Tijdens dit nummer wordt het geheel uitgerekt tot een rockstuk. Hierdoor komt het liedje Ik wil alleen maar zwemmen als een welkome afwisseling in de set. Uit dit nummer, waarin hij alleen wordt begeleid door een gitaar, de toetsen van Arjan Witte en wat samples, blijkt hoe zelfverzekerd de Jong is. Toch komt niet alles even goed over. Het slotnummer Kom in de cockpit lijkt een verbasterde punksong, alsof Spinvis Joy Division en The Cure wil nadoen. Tijdens de toegift is iedereen dit debacle vergeten. Het nummer Astronaut wordt vanavond opgedragen aan Han Reiziger, die de band deze middag heeft begraven. Spinvis speelde dit liedje op zijn uitvaart. Toepasselijker kan dit concert niet eindigen. Erik de Jong stelt zich erg kwetsbaar op. Zijn emoties zorgen ervoor dat de zanglijnen niet helemaal zuiver zijn. Na afloop krijgen alle fans de gelegenheid om met Erik en de anderen te praten en/of vragen te stellen. Erik signeert uitgebreid cd’s en neemt de tijd om met alle fans op de foto te gaan.