Bluesliefhebbers konden zaterdag 20 mei hun hart ophalen. Ruim twee uur lang liet Julian Sas in de Grote Zaal van het Paard van Troje zijn diversiteit aan bluesnummers horen. Met een flink gevarieerde set vol kippenvel en heerlijk rockende nummers zorgde Julian samen met zijn twee bandleden voor een onvergetelijke avond voor het Paardpubliek. Aanvankelijk zijn er nog maar weinig bezoekers. De balkons zijn afgesloten, dus dat belooft geen grote drukte voor de avond zelf. Toch wel lekker, in een intiem sfeertje genieten van lekkere blues. Fijn om te merken dat er geen voorprogramma komt. Meteen krijgen waarvoor je komt, zo zien we het graag. Julian Sas, Neerlands beste blues(rock)gitarist, maakt samen met drummer Rob Heijne en bassist Tenny Tahamata de Julian Sas band compleet. Geïnspireerd door Jimi Hendrix, Rory Gallagher, John Lee Hooker en nog meer blues grootheden, begon Julian al op jonge leeftijd met gitaarspelen. Dit is dan ook duidelijk te merken. Hij speelt snerpende en scheurende solo’s alsof hij ze zo uit zijn mouw schudt. De overige bandleden vullen Julian goed aan. Man, wat zijn die drie op elkaar ingespeeld. Up-tempo bluesnummers worden goed afgewisseld met rustige, laid-back nummers. Dit zorgt voor een boeiende set. Geen moment gaat het optreden vervelen. Nummers als I believe to my soul, Driftin’ boogie, Looking for a friend en High and low passeren de revue. Ook Off the handle van idool Rory Gallagher en Hey Joe van Jimi worden ten gehore gebracht. Het publiek in de ondertussen al aardig volgelopen Grote Zaal staat volop te genieten. Ieder op zijn eigen manier. Ogen zijn gesloten en je ziet de solo’s door de mensen heen gaan. Niet alleen het publiek staat te genieten, ook de band heeft het duidelijk erg naar zijn zin. De bandleden gaan goed los bij de swingende bluesrock nummers en de emoties zijn duidelijk te zien en voelen bij de überblues nummers. Het geluid is af en toe rommelig, maar over het algemeen erg goed. De lichtshow is leuk met achter de band grote ronde lampen. Twee uur gaan voorbij alsof het een half uur was. Na een luid ‘We want more’ geroep komen de drie supermuzikanten nog twee liedjes spelen en daarna is het dan echt voorbij. Blije gezichten verlaten de zaal, omdat iedereen heeft gekregen waar hij voor is gekomen: een avondje goede blues. Een bluesavond met een erg toepasselijk einde is een feit als je door twee uitsmijters eruit wordt gezet omdat je even gezellig staat te dansen. Een jammerlijke afsluiting van een fantastische avond.