Als je binnen de muziekwereld, als popfotograaf, tegen de vijftig loopt ben je oud. Opgevoed met normen en waarden is het dan ook niet vreemd dat ik op vier mei stil sta bij de dodenherdenking. Om vijf voor acht zit ik samen met mijn vrouw op de bank voor de buis en we kijken naar de klok op de Waalsdorpervlakte. Vreemd genoeg kijken de meeste Nederlanders naar de herdenking op de Dam dus zal het wel typisch Haags zijn dat wij juist hiervoor kiezen. Het wordt acht uur en we kijken zwijgend naar de geijkte beelden, ieder verzonken in eigen gedachten. Ook onze ouders hebben de oorlog bewust meegemaakt en we kennen de verhalen. Toch is het vanavond anders. Er staat nog een klus op het programma. Fotograferen en een stukje schrijven voor 3 voor 12 Den Haag. Tien over acht stap ik in de auto terwijl mijn vrouw nog naar de beelden van de Dam kijkt. Ik ga op weg naar Speakers in Delft waar drie metalbands geprogrammeerd staan, waaronder twee Duitse waarvan er één bovendien Personal War heet. Fouter kan het eigenlijk niet. Om de tijd te doden, een uitdrukking die eigenlijk ook niet kan op dodenherdenking, zet ik de radio aan. Toevallig op West, waar een veteraan vertelt over de strijd tegen de Duitsers rond vliegveld Ypenburg. Het gaat me even iets te ver en ik zet radio 1 aan. Ook daar staat de herdenking centraal maar dan anders. Een historicus legt uit dat bijna geen enkele Nederlander weet wanneer en waarom de tweede wereldoorlog begonnen is. Dertig procent van de Nederlanders beweert zelfs dat de Amerikanen, Japan aangevallen hebben. Dat deden ze in Irak toch ook.... Als er weer treurmuziek klinkt zet ik, onder de rook van Delft, de autoradio uit. In Delft is weinig te merken van de herdenking. De terrassen op de Beestenmarkt zitten overvol en de stemming is lacherig en goed. De mensen hebben dan ook lang moeten wachten op een zomerse lenteavond en genieten overduidelijk. In Speakers is het nog niet druk. De eerste band Squeeler A.D. staat in de startblokken en begint met de set. Knap stuk metal dat ze produceren met duidelijke teksten en vet strak. Geen woord Duits is te horen en misschien is dat wel beter op vier mei. De zanger speelt duidelijk in op het publiek dat tijdens het optreden zichtbaar geniet. Ook vult de zaal zich telkens meer want Roadkill, een band met veel Haagse aanhang, staat als tweede optreden gepland. De show van Roadkill staat als een huis en het is duidelijk zichtbaar hoe de band gegroeid is sinds ze vorig jaar de Peter Tetteroo bokaal wonnen tijdens de door Stichting Westerpop georganiseerde wedstrijd. Duizend bommen en granaten, wat is die band goed geworden. Niet alleen muzikaal maar ook de act, compleet met vuurwerk, ontploffingen en lichteffecten met perfecte timing. Het publiek vraagt om meer en krijgt dat ook in de vorm van een toegift. Personal War wordt aangekondigd door René Steijger van Westerpop als een harde Metalband. In een poging om het succes van Roadkill te overtreffen worden de versterkers flink opgeschroefd. Oorverdovend hard is het zeker maar het klinkt als veel van hetzelfde. Na drie nummers hou ik het voor gezien en ga wat netwerken in de foyer. Ook een groot deel van het publiek weet de muur van geluid niet te waarderen en gaat naar huis. Personal War gaat de boeken in als de band die de zaal leeg speelde. Als ik naar huis ga begint mijn horloge harder te piepen dan mijn oren. Het is na middernacht en het is vijf mei. Voor mezelf ben ik er nog steeds niet uit of de optredens ongepast gepland waren op vier mei. Zeker omdat er geen onvertogen woord is gevallen, 61 jaar na dato. Wat zal ik me ook druk maken, het is vandaag vijf mei. Bevrijdingsdag. De Duitsers komen we wel weer tegen tijdens het WK.