De Zwarte Ruiter op de Grote Markt stond zaterdagavond 4 maart in het teken van de cd-presentatie van René SG. Deze punkband had de eer de eerste release te doen op Langweiligkeit Records, het label van Matty Ros, organisator van het gelijknamige festival. Het is over half twaalf als René SG de soundcheck staat te doen op het podium. Het publiek is vol spanning, want bekend is dat de band nogal harde muziek maakt, waarbij de nummers in rap tempo voorbij komen. Nadat Matty voor de microfoon zijn verhaaltje heeft afgestoken over zijn nieuwste wapenfeit – de cd van René SG dus – begint de band te spelen. Krachtige, puntige gitaarsongs passeren de revue, waarbij openlijk gestrooid wordt met de woorden ‘Fuck’ en ‘Hell’. Als je de titels van hun nummers analyseert, kan het ook niet anders; elk nummer staat in het teken van één van deze twee termen. Het publiek komt gedurende de set langzaam los. Na een tijdje staan er wat mensen te pogoën. Het is echter van korte duur, want het optreden is na ruim twintig minuten alweer geëindigd. DJ VleeschnochVisch draait in de pauze wat geinige tracks, van alternatief tot algemeen dansbaar. Dan is het tijd voor Nirvananana, een Haagse coverband bestaande uit drie leden, te weten: Duko (gitaar/zang), Lars (drums) en Andrea (bas). Voor het podium is een hele muur van gaas opgetrokken, wat – hoe kan het ook anders – zeer uitnodigend werkt om voorwerpen naar de band te smijten. De band trapt af met “Been a son”, een nummer dat gelijk overslaat op het publiek. Wat de sound betreft, weet de band een goede gelijkenis met Nirvana te treffen; zelfs de stem van Duko klinkt lekker op zijn ‘Kurt Cobains’. Ook zijn nonchalante uitstraling – jawel, hij is zelfs gehuld in een jurk – maakt het publiek steeds wilder. Kledingstukken, wc-papier en af en toe wat glazen ketsen af tegen het gaas. Tussen de nummers door maakt Duko de grap dat hun cd “Bleach” overal te vinden is in de winkels. Als hij het laatste nummer aankondigt, doet hij iedereen denken dat ze “Smells like teen spirit” gaan spelen. De eerste akkoorden worden ingezet, hoewel deze klassieker na een paar seconden wordt afgekapt. “Jullie denken toch niet dat we dat kutnummer gaan spelen? Doe effe normaal!” schreeuwt Duko het publiek toe. Wat volgt zijn nog een aantal andere nummers, met de ultieme afsluiter “Love buzz”, waarvan het origineel overigens op naam van de Haagse sixtiesband Shocking Blue staat. Het concert eindigt ook op de manier zoals Nirvana dat dikwijls deed; de zanger stort zich in het drumstel. Dan komt Matty het podium opgelopen en wordt onmiddellijk omvergetrokken door Duko. Toepasselijker kon dit optreden gewoon niet eindigen. DJ VleeschnochVisch zou officieel de avond afsluiten, maar navraag leert dat er bier over de cd-spelers is gekomen, waardoor hij zijn set helaas verstek moet laten gaan. Hoewel het inmiddels na tweeën is, staat de Zwarte Ruiter nog helemaal vol. De uitsmijters hebben veel moeite het publiek de zaak uit te werken, maar ja, zo gaat dat nu eenmaal als iedereen opgefokt is…