De Boerderij heeft zich gespecialiseerd in avonden voor bands uit een ver of iets minder ver verleden. Geen slechte zet, want die trekken soms nog aardig volle tot uitverkochte zalen mee. Op vrijdag 2 juni was Poco aan de beurt, met als voorprogramma Remmelt, Muus & Femke. 'Poconuts' zo noemt deze band zijn fans. Er zijn er heel wat in de zaal, tot zelfs uit Zuid-Limburg en Duitsland. Remmelt, Muus & Femke treft een aandachtig publiek, dat niet te beroerd is om te aandachtig te luisteren naar het Haagse trio. "Schitterend, prachtig," reageert Poconut Gerrit uit Krimpen aan de IJssel. "Dit is de eerste keer dat ik ze zie. Je maakt nog maar zelden mee dat een band zonder tape optreedt. Die zangeres is erg goed en die twee zangers ook, trouwens." Na een snelle wissel staat Poco op het podium. Niet in originele bezetting, maar de twee frontmannen van de eerste uren, Rusty Young (een van de oprichters in 1968) en Paul Cotton (Pocolid sinds 1971), hebben goede opvolgers voor de ontbrekende bandleden gevonden in Jack Sundrud op bas en George Lawrence op drums. De dame van de merchandise stand weet natuurlijk alles over de band. "Poco is opgericht door twee ex-Buffalo Springfieldleden. De band was een van de eerste die country en rock combineerden tot countryrock. Je kunt ze wel als hoeksteen van dat genre beschouwen. Een paar leden van The Eagles zaten eerst bij Poco." Poco heeft aardig wat hits gescoord en door de jaren heen heel veel albums uitgebracht. Toch bleef de band altijd wat in de tweede linie steken. En dat is helemaal niet erg, want waar de echte grootheden vaak op routine draaien, verveeld staan te kijken en back-up muzikanten inhuren omdat ze het kunstje zelf niet meer verstaan, gaat Poco gewoon verder met een inzet waar je u tegen zegt. De vier bandleden staan met veel plezier te spelen. Het klinkt vol en strak en de harmonieën zin dik in orde, alleen het geluid laat in het begin wat te wensen over. "Kan het geluid wat mooier? Het is blik!" roept een boze fan van achteruit de zaal. Even later klinkt het beter en zijn al die trouwe Poconuts helemaal tevreden. Het ene na het andere bekende nummer komt voorbij en iedereen zingt mee. Young is de multi-instrumentalist van de vier. Hij bespeelt een soort elektrische banjo en elektrische, elektrisch-akoestische en steel gitaar. Sundrud mag een liedje solo doen. Hij treedt namelijk ook op als singer/songwriter. Met zijn akoestisch-elektrische gitaar zou hij ook best eens in zijn eentje op tournee door Europa kunnen, want hij maakt mooie liedjes. Deze man uit Nashville heeft dom genoeg maar 15 exemplaren van zijn solo-cd By My Own Hand meegenomen op de Europese tour. "Gisteravond is de laatste verkocht," meldt Young. "Jullie kunnen hem alleen nog via internet kopen." Poco moet van het enthousiaste publiek nog een toegift geven en eindigt met If I needed someone van George Harrison, gezongen in de stijl van The Hollies, die er een hitje mee hadden in de jaren zestig. Na afloop is het tijd om handjes te schudden, met Poconuts te babbelen en te signeren. Dan moeten de mannen snel de bus in naar Frankrijk en vandaar terug naar The States, voor nog veel meer optredens.