Het Yellow Stage was op zaterdag 25 juni het podium waar wat meer te zien was dan optredens van de artiesten die op de bill stonden. Anouk, haar zoontjes en Wibi Soerjadi zorgden ervoor dat het publiek net ietsje meer kreeg dan het verwacht had. Entertainment, daar ging het vooral om op deze locatie. Gem (Peisam Tsang) De bandleden zijn wel eens in Den Haag geweest voor een optreden. Voordat dat optreden begon, bezochten zij het strand. Zanger Maurits Westerik viel met kleren en al in zee. Vandaag staat de Utrechtse band droog en is het publiek zeiknat. Gem mag openen op het Yellow Stage en heeft daar een hele kluif aan. Gekleed in een soort matrozenpak bovenop een spijkerbroek neemt Maurits de ene na de andere rock’n’roll pose aan. Veel nummers van het recentste album Escapades komen voorbij, maar ook oudere liedjes, waaronder Rise and fall. Echt loskomen doet de band niet. Het optreden komt zelfs een beetje tam over. Tijdens optredens van Gem is er meestal veel interactie tussen band en publiek en dat geeft over en weer veel energie. Op Parkpop is er echter een kloof van vijftien meter tussen de twee. Niettemin heeft Gem het zichtbaar naar zijn zin en de talloze aanwezigen ook. Babylon Circus (Eefke Hazebroek) De mannen van Babylon Circus zijn al weer afgereisd naar Nederland. Het is nog zo kort geleden dat zij een van de podia van de Koninginnenach 2006 onveilig kwamen maken. Het weer zit niet mee. De mensen druppelen beetje bij beetje het festivalterrein op. De sfeer en de muziek zijn het eerste nummer al echt superskank. Het tienkoppig gezelschap weet ondanks de zeikende regen het publiek blij te maken. Je ziet een deinende massa van paraplu’s. Petje af voor de band de het voor elkaar krijgt zijn publiek aan het springen te krijgen. Met deze muziek vraag je je af: “Waar blijft die brandende zon nou?” De afsluiting is heel bijzonder: een a capella gezongen nummer door tien man op een rij, waarvan het publiek eerst stilvalt en daarna in gejuich uitbarst. Met een diepe groepsbuiging neemt Babylon Circus afscheid. Kaizers Orchestra (Tamara Andriessen) Kaizers Orchestra komt uit een klein plaatsje in Noorwegen maar heeft een grote naam opgebouwd in Europa. Hun vrolijke ‘volkspopmuziek’ is niet alleen heerlijk om naar te luisteren, het optreden is ook een plezier om naar te kijken. De pianist betreedt als eerste het podium met een gasmasker op. Daarna volgen – een voor een en strak in het pak – de andere bandleden. Een energiek optreden wordt het. De bandleden springen heen en weer over het podium en slaan er op los op lege olievaten. Noorwegen heeft zich niet weten te kwalificeren voor het WK. Daarom besluit zanger Janove een cheer te geven voor Nederland, dat later op de avond tegen Portugal speelt. Het publiek juicht mee. Dan springt hij spontaan het perspodium op en mengt zich onder het publiek. Dat hij de vorige avond uit zijn broek is gescheurd, deert hem niet. Dat het regent al evenmin. Ilse Delange (Cok Jouvenaar) Dan is het tijd voor kwaliteitspop. Ilse Delange speelde zichzelf al in 2001 goed in de picture voor het Parkpop publiek. Enige weken geleden zag haar nieuwste album The Great Escape het levenslicht. Sindsdien is ze op tour met een nieuwe band. Deze muzikanten weten precies wat muzikant zijn inhoudt. Opvallend in deze samenstelling zijn ex-Lois Lane gitarist Arnold van Dongen en Aram Kersbergen, die in de eerste samenstelling van Kane basgitaar speelde. Zeker van Dongen weet met zijn sublieme gitaarspel de show te stelen. Veel nieuw repertoire krijgt Parkpop voor de kiezen, afgewisseld met gouwe ouwe zoals de opener I’d be yours, World of hurt, Flying blind, Clean up en Livin’ on love. Uiteraard ontbreekt haar grootste hit I’m not so tough niet. Gewaagd is vooral de John Hiattcover, Have a little faith in me, die met veel verve wordt vertolkt. Een mooi en geïnspireerde set van deze Almelose. Postman (Tamara Andriessen) Het allerleukste aan het optreden van Postman was de opkomst van zijn twee zoontjes. Een beetje verlegen, door alle aandacht van het publiek en de fotografen, maar ze blijven staan tot mamma Anouk ze van het podium haalt. Het is tenslotte de show van pappa. Postman is terug, en hoe! Met zijn poprap maakt hij er een swingende show van, begeleid door een sterke band en de bekende rapper E-life. Op zijn nieuwe cd Green doet zijn vrouw Anouk op één nummer mee. Het gerucht deed de ronde dat ze het op Parkpop mee zou zingen. De spanning stijgt. Doet ze het? Ja hoor, ze komt. Samen met Postman zingt ze het nummer Downhill en schreeuwt ze met haar bekende rauwe stem: “Do you feel it baby?” over het veld. Na één nummer houdt ze het weer voor gezien. Helaas voor Postman geldt dat ook een groot deel van het publiek, dat na haar optreden wegstroomt. Di-rect (Peisam Tsang) Vanwege het voetbal is het optreden van Di-rect met een half uur vervroegd, zodat mensen op tijd naar huis kunnen voor de voetbalwedstrijd. De echte diehard fans kunnen Spike, de energieke gitarist, flink tekeer zien gaan. Volgens een enkeling is dit teveel van het goede. Voor Di-rect gaat echter een jongensdroom in vervulling. Op Parkpop spelen betekent heel veel. Zes jaar geleden had de band dit niet kunnen voorspellen. Er is veel vuurwerk op het podium, de ene knal nog luider dan de andere. Tijdens de set komen ook wat covers voorbij. Rollercoaster van Suburbs, waarvan de leden vooraan staan te kijken, en Message in a bottle van The Police. Als klap op de vuurpijl wordt een vleugel het podium op geschoven, waarachter Wibi Soerjadi plaats neemt en Blind For You ten gehore brengt. Tijdens het laatste nummer komt er nog vuurwerk uit Spike’s gitaar en dan zit Parkpop 2006 er toch echt op.