Op donderdag 8 juni heerst een gespannen sfeer in het Paard Podiumcafé. Na tien jaar staan de mannen Miniature Horses voor het eerst weer samen op het podium. Hoewel ze maar vijf keer geoefend hebben, geven ze een spetterend optreden weg. De avond begint met een rustig optreden van Jua, een nieuwe frisse wind in de Haagse Popscene. De band bestaat uit zangeres/gitariste Marjolein, drummer Lieneke, gitarist Rohan en bassist Dennis. Jua speelt multiculturele ‘rammelrock’ zoals de zangeres het omschrijft. De liedjes worden gezongen in het Swahili, Arabisch, Frans en Engels. Een gewaagde maar leuke combinatie en het geeft het optreden een Mediteraans tintje. Het eerste nummer Pole Sana, tweestemmig gezongen in het Swahili, klinkt waanzinnig goed. Up-tempo nummers en langzame nummers worden afgewisseld. Er zitten een paar juweeltjes tussen zoals Ole sana (Swahili), Shnowa - L Mushkla (Arabisch) en Cette misère (Frans). Hier staat muzikaal talent. Als gitarist Rohan het nummer Create a door zingt, wordt hij beloond met een oorverdovend applaus. Dat mag hij vaker doen. Binnenkort brengt Jua een demo-cd uit en gaat de website jua-music.nl online. Dan is het rock’n’rollen geblazen met Samsonite. En hoe! Deze coverband speelt een flink staaltje vette rock. Zanger/gitarist Michiel weet het publiek lekker op te zwepen en beloofd vanavond veel ‘ouwe shit’ te spelen. En inderdaad, klassiekers als You really got me going van The Kinks, God save the queen van The Sex Pistols, Born to be wild van Steppenwolf en Like a rolling stone van Bob Dylan komen voorbij. Het publiek gaat uit zijn dak. Gitarist/achtergrondzanger Nando is nieuw en speelt vanavond zonder vooraf gerepeteerd te hebben voor het eerst mee. Na het eerste nummer laat Nando de gitaar voor wat hij is om hem later weer op te pakken. Er is weinig van te merken dat hij nieuw is. Hij ‘ramt’ de nummers zonder foutjes lekker mee. Drummer Martijn ‘Kipkillah’ is net overgevlogen uit Londen en ziet wat witjes. Toch gaat het drummen hem goed af. Wat een energie! Samsonite weet met succes het publiek klaar te stomen voor de hoofdact van de avond. Dankzij twee goede support acts was het niet vervelend om zo lang te moeten wachten op de hoofdact, Miniature Horses. Om alvast een beetje in de sfeer te komen, zijn de hele avond oude beelden van optredens van de band op tv-schermen te zien. Zal zanger/gitarist Rob weer door zijn gitaarelementen heen schreeuwen? En gaat Maarten opnieuw zijn basgitaar bewerken met een augurkenpot gevuld met watten? Dan is het zover. De mannen betreden het podium. De veulentjes van toen zijn uitgegroeid tot (muzikale) hengsten. Maarten heeft een grote sticker op zijn gitaar geplakt met I love horses. Nou, we love (miniature) horses too! Vanaf de eerste noot is het genieten geblazen. Cok Jouvenaar weet het perfect te omschrijven: vette gitaarherrie in de vorm van uitgesponnen, baggervette liedjes. Wat een energiek optreden. De mannen hebben er zin in. Veel oude nummers worden gespeeld en dat maakt heel wat los in het podiumcafé. Lange uithalen op de gitaar, krachtige drumpartij van Manfred. Alle elementen voor een stevig rockconcert zijn aanwezig. Een bekend gezegde luidt: de beste paarden staan op stal. Maar na vanavond kunnen we maar één conclusie trekken: Miniatures Horses moet terug het podium op!