Speakers in Delft waagde zich vrijdag 2 juni 2006 aan de Afrikaanse reggae. Tijdens het African Reggae Festival swingde de uit Ivoorkust afkomstige band Ablas Solo & the Exile Vibration erop los. Ook het uit Burundi afkomstige Jampara & the Batalion wist het publiek te bekoren. Dit ondanks het feit dat de zaal verre van vol was. De bezoekers stoorden zich hier echter helemaal niet aan. Zij waanden zich in Afrika en dansten vrolijk in het rond. Om 22.00 uur is de zaal van Speakers nog akelig leeg. Een stuk of dertig mensen kijkt een beetje benauwd naar de dansvloer en blijft angstvallig aan de zijkant staan. Dat belooft wat. De zaal ziet er overigens heel mooi uit. Toepasselijk is het licht in rood, groen en geel. Er hangen allerlei Afrikaanse items. Ook de bezoekers zijn uitgedost als echte rastafari. Velen hebben Marley-shirts aan of mutsjes op. Sommige hebben zelfs enorme dreads, die zij verstopt hebben onder mutsen van soms wel twee decimeter hoog. Sista Donnalee van Empress sound warmt het publiek alvast op. De vrouwelijke dj uit Aruba mixt, vanaf een speciaal klein podiumpje halverwege in de zaal, reggaeplaten aan elkaar. Helaas kijkt ze erg chagrijnig en lijkt ze het niet helemaal naar haar zin te hebben. Dit zou te maken kunnen hebben met de nog weinig bezoekers in de zaal. Ze probeert het publiek al een beetje op te zwepen door af en toe wat reggaeteksten door de microfoon te schreeuwen. Ze zijn helaas erg slecht verstaanbaar en komen niet helemaal over. Maar dan komt Ablas Solo Simporé het podium op. Deze in 1964 geboren Ivoriaan is de frontman van Ablas Solo & the Exile Vibration. In 1987 kwam hij in Amsterdam wonen en begin jaren negentig richtte hij de band op. The Exile Vibration staat voor het vaste blazerstrio van de band. Doordat de bezoekers naar het podium stromen, is het meteen een stuk gezelliger in de zaal. Simporé speelt het eerste nummer op een grote trommel. Hierdoor ontstaat een zeer inheemse Afrikaanse sound. De rest van de set speelt de frontman op zijn prachtig beschilderde gitaar. De band heeft vooral wat langzamere reggaenummers op het repertoire staan. The Exile Vibration speelt daarin een grote rol. De blazers maken de liedjes compleet en zijn zeker een zeer goede toevoeging. Alleen hun kleding is nogal vaag: hun shirts lijken op een soort van raar beschilderde tuniekjes. Maar misschien is dat ook wel reggae... Grappig is het om te zien hoe het publiek geniet van de muziek. Een meisje met blonde dreadlocks danst met haar ogen dicht rondjes en trekt hierdoor de aandacht. Het grootste deel van de aanwezigen swingt er flink op los en iedereen heeft het zichtbaar naar zijn zin. Ook de band geniet volop. Grappig is de kleine bassist die vrolijk over het podium waggelt. Uiteindelijk moet zelfs Sista Donnalee er aan te pas komen om de muzikanten van het podium te halen. Dan is het tijd voor Ras Jampara uit Burundi. De reggae van zijn band, Jampara & the Batalion, is iets meer up-tempo, waardoor het publiek nog meer wordt opgezweept. De toevoeging van een zangeres klinkt zeer verfrissend. Bovendien kijkt Ras wat meer dan zijn voorganger het publiek in. Hierdoor is het nog leuker om naar deze enthousiaste reggaeartiest te kijken. Dit wordt nog eens versterkt als de Burundi Drummers de band komen bijstaan. Uiteindelijk is het dan toch een geslaagde avond in Speakers met energiek dansend publiek en lekkere Afrikaanse reggae. De vraag is echter of de bezoekers blijven doordansen tot de officiële eindtijd van het festival: 04.30 uur in de ochtend!