Country noir, dat is de term waarmee de heren van de Haagse band Smutfish hun muziek omschrijven. Dat klinkt nogal donker en een tikkeltje neerslachtig. Dat zijn de nummers van Smutfish vaak ook. Maar op zaterdag 25 februari was er geen enkele reden tot neerslachtigheid voor de leden van deze band. Op die dag presenteerden zij namelijk met veel succes hun spiksplinternieuwe album, Through A Slightly Open Door, in de Kleine Zaal van het Paard van Troje.
De geplande supportact Jennie Stearns kon deze avond niet komen, maar gelukkig waren zanger/gitarist Pascal en bassist Hans van White Sands wél beschikbaar. Een goed gekozen plaatsvervanger, want de liedjes van deze heren komen qua stijl behoorlijk overeen met die van het hoofdprogramma. Het duo speelt een korte set met nummers van hun nieuwe EP. Hoewel ze mooi uitgevoerd worden, zou er best wat meer afwisseling in de set mogen zitten, want het lijkt allemaal wel een beetje op elkaar. Dit komt voornamelijk doordat er veel in dezelfde maatsoort gespeeld wordt.
Het lijkt bijna afgesproken werk, want Smutfish begint in hetzelfde één-twee-drie-tempo te spelen dat bij de White Sands zo geliefd is. Het klinkt als een typisch Smutfishnummer: langzaam, met de klaaglijke manier van zingen die we van frontman Melle de Boer gewend zijn. De bandleden hebben er duidelijk zin in en het geheel staat meteen als een huis. De heren krijgen na het eind van het nummer dan ook een oorverdovend applaus van het publiek in de volle zaal. “Nou, dat belooft een leuke avond te worden,” reageert een duidelijk verheugde Melle.
Het tweede nummer heeft een spannend intro. Gitarist Dick weet aparte geluiden uit zijn gitaar te krijgen door zachtjes op de kast te kloppen. Hij heeft een opvallende speelstijl, die zich uit in vreemde gitaarlickjes die op het eerste gehoor totaal niet in het geheel lijken te passen, maar een paar maten later toch heel logisch klinken. Voor het volgende nummer verwisselt hij zijn elektrische gitaar voor een soort mandoline, waarop hij een vrolijk tokkeltje speelt. De sfeer van dit nummer is sowieso wat lichter – een aangename afwisseling. Hierna volgt weer een gigantisch applaus van het inmiddels zeer enthousiast geraakte publiek. Melle is blijkbaar wat van zijn stuk gebracht en komt niet meer helemaal uit zijn woorden.
Gelukkig is dit probleem onmiddellijk verholpen als hij weer begint te zingen. De opgewekte stemming blijft erin: er wordt een stevig nummer met swingende drums gespeeld. Drummer Sean de Vries is pas sinds kort lid van de band, maar dat is niet aan zijn spel te horen.
Hoewel er veel serieuze, gevoelige nummers gespeeld worden, zijn er ook momenten die niet alleen bij het publiek, maar ook bij de bandleden op de lachspieren werken. Bijvoorbeeld als de strijkstok van bassist Rob, die met lange streken mooie, lage tonen uit zijn contrabas tovert, de spanning niet meer aan kan. Steeds meer haren breken en springen alle kanten uit. Aan het eind van het nummer gooit Rob, onder aanmoedigend gejoel van enkele toeschouwers, de onbruikbaar geworden stok met een nonchalant gebaar over zijn schouder.
Het repertoire dat Smutfish vanavond ten gehore brengt is erg gevarieerd, waardoor het steeds spannend blijft. Ingetogen, ietwat ontoegankelijke nummers worden afgewisseld met folky up-tempo werk, met aanstekelijk ouderwets westerngitaarspel van Dick.
Hoewel het optreden bedoeld is om nieuw materiaal te presenteren kunnen een paar oudere nummers natuurlijk niet uitblijven. Er ontstaat een bijna magisch moment als vrijwel het gehele publiek stilvalt bij de eerste noten van Gotta have a drink, gevolgd door kippenvel als Melle op indringende manier begint te zingen.
Het optreden eindigt met een vrolijke noot. Melle krijgt de lachers op zijn hand door de tekst “It’s going on and on” almaar te herhalen. Als de drummer vlak daarna ineens van het podium verdwijnt om een flesje water te halen, waardoor Melle gedwongen wordt de zin opnieuw aan te houden tot hij terugkomt, ligt het publiek helemaal in een deuk. Smutfish verlaat onder luid gejuich het podium, maar moet natuurlijk wel terugkomen voor een toegift. Als er nog meer van dit soort optredens in het verschiet liggen, ziet de toekomst er zonnig uit voor dit viertal.
Smutfish laat zich van zijn beste kant zien
CD releaseparty in Paard van Troje groot succes
Country noir, dat is de term waarmee de heren van de Haagse band Smutfish hun muziek omschrijven. Dat klinkt nogal donker en een tikkeltje neerslachtig. Dat zijn de nummers van Smutfish vaak ook. Maar op zaterdag 25 februari was er geen enkele reden tot neerslachtigheid voor de leden van deze band. Op die dag presenteerden zij namelijk met veel succes hun spiksplinternieuwe album, Through A Slightly Open Door, in de Kleine Zaal van het Paard van Troje.