Tekst: Eefke Hazenbroek (Jimmy Edgar, La Peste, Mark One & MC, Nathan Fake) | Lilian van Dijk (Aavikko) | Jeroen Thijssen (Magic Markers, Circle, Rhythm & Sound) | Femke de Ligt (Snackbar Tiny, Chris Clark, Jamie Lidell) Foto's: Cok Jouvenaar (Snackbar Tiny, sfeerfoto's) | Joost le Feber (Aavikko, Jimmy Edgar, Chris Clark, Jamie Lidell, Plastician, Rhythm & Sound) Ook de tweede dag van State-X New Forms zit er weer op en de organisatie kan terugkijken op een zeer geslaagde editie. Uiteraard hebben de verschillende redactieleden van 3voor12/Den Haag rondgestruind over de verschillende locaties en in dit eerste deel van het verslag van de zaterdag o.a. de acts Jamie Lidell, Circle, Aavikko en Rhythm & Sound. Wat een gek bandje, dat Aavikko. Langs het ene orgeltje loopt een lichtkrant met onder meer het motto van de drie Finnen: boys play, you dance. En dat valt wel een beetje tegen, want als ze beginnen, is er nog nauwelijks publiek. "Fijn dat jullie met zovelen gekomen zijn", bedankt de ene toetsenist sarcastisch. Wat later in het optreden wordt het een stuk voller, maar slechts een enkeling danst mee. Jammer, want het is ontzettend dansbare muziek. Vrolijk ook, en soms zo hemeltergend fout dat je er toch blij van wordt. Vooral het nummer dat ze opdragen aan hun Duitse collega Felix Kubin kan echt niet, en daarom kan het juist wel. De ene keyboardman heeft behalve zijn orgeltje ook nog zo'n draagbaar toetsenbordje, waaruit hij simpele, makkelijk in het gehoor liggende deuntjes tevoorschijn tovert. Aan de andere kant van het podium staat zijn collega, die behalve zijn orgeltje ook nog wat andere apparaten beroert. Daartussen zit de drummer, die de beat er flink inhoudt. Aanvankelijk lijkt het of hij maar één tempo kent, maar later komt er meer variatie in. Een mooi begin van de avond. In de kleine zaal van het Paard begint om negen uur Snackbar Tiny. Als ik binnen kom zijn er nog maar 5 mensen. Ik zie een man in een oranje pak en iemand met een afropruik. Dit blijken leden van de band te zijn. Naarmate het optreden volgt, komen er wat meer mensen binnenlopen. Het is voor iedereen even wennen, maar bij State-X New Forms kan je zeker niet uitgaan van het programmaboekje! Vooral als de band de "staatsschuld loterij" begint. Dit maakt veel mensen enthousiast. De prijzen, die helemaal niets waard zijn, zijn erg gewild. De act zelf bestaat verder uit Duitse liefdesliedjes, dance muziek met heavy metal invloeden en multimedia. De afwisseling in het programma van Snackbar Tiny zorgt ervoor dat er voor iedereen wel wat in zijn of haar smaak is. Jammer dat ze dan zo vroeg op de avond staan! Jimmy Edgar in de grote zaal begint vrij conventioneel. Gewoon straightforward beats. Na een tijdje gaat het meer richting jungle. Jimmy Edgar is een jonkie, maar hij zit erop en hij is ervan! De riffs wisselen zich snel, ritmisch en dansbaar af. Jimmy doet alles zelf; zingen, draaien aan de knopjes en muziekinstrumenten bespelen. Het is een snelle combinatie van afwisselingen van techno, drum 'n bass en electro. Halverwege het optreden kakt zijn performance jammer genoeg compleet in en is het publiek terug in de groovy jaren tachtig. Hij doet het best leuk het laatste kwartier, maar iedereen in de zaal verstomt en kakt net zo hard in als de muziek. Het drietal The Magic Markers was slechts met z'n tweeën op State-X new Forms, Leah Quimby ontbrak. Helaas stond het geluid dramatisch afgesteld en hebben wij van de zang puur het volgende kunnen onderscheiden: "I see a train, I want to put my arms around you." Verder is er niet echt een touw vast te knopen aan wat de zangeres, die wat weg heeft van Patti Smith, uitkraamt. Gelukkig speelt de New Wave band verder wel gewoon erg strakke improv muziek en blijft het samenspel tussen de drummer en de gitariste aardig boeien. Uit de Sonic Youth school, met hier en daar een vleugje Iggy Pop. Nogmaals, jammer van het slechte geluid. In de grote zaal begint om 23.15 uur een van de bekendere namen, Chris Clark. Hij gaat nu als Clark door het leven. Na een lange tijd niets van zich te hebben laten horen, heeft hij dit jaar een nieuw album uitgebracht. De zaal loopt langzamerhand vol, in tegenstelling tot eerder op de avond. Met Chris achter de draaitafel en Alvin Ryan live op drums is deze DJ anders dan anderen, en dat merk je. Zodra de muziek begint, straalt de energie er vanaf. Het publiek moet even loskomen, maar na een kwartier staat iedereen te dansen. De muziek varieert van eenvoudige muziek met een keiharde beat tot meer dansbare muziek met veel ritme. Hij blijft de aandacht vasthouden met zijn wisselende muziek. Alvin kruipt zelf ook nog achter de draaitafel, om daarna toch weer snel achter het drumstel te gaan zitten. Host Jason Forrest kondigde het al aan, Circle kan wel eens een van de hoogtepunten van State-X New Forms gaan worden. De beste man heeft zich niet vergist want de Finnen imponeren. Vage shit als de heren het podium betreden. Zanger Mika Rättö lijkt zo uit een wat extremere gaybar te zijn gestapt en de intro is kneuzig weird te noemen. Na een rustig opbouwend begin komt het los en beuken er flinke patronen uit de speakers. Ondersteund door de vreemde hoge zanglijnen in een zelfverzonnen taal wordt het publiek geboeid en zien wij net als bij de Magic Markers een paar heuse pits ontstaan. Jamie Lidell is de artiest waar iedereen op heeft zitten wachten. De zaal is vol als Jamie het podium opkomt. Pablo Fiasco begeleid hem met videobeelden van Jamie en andere effecten, geprojecteerd op het scherm achter hen. Jamie doet waar hij het best in is, geluiden samplen tot een dance nummer. Afgewisseld met stukjes van zijn album Multiply is Jamie als een kameleon bezig. Hij is perfect afgestemd op het festival, experimenteel maar toch ook populair. Het publiek moet wennen, het is duidelijk een andere Jamie dan ze gewend zijn. Maar na een tijdje, merk je dat iedereen het leuk gaat vinden. Ook ik sta te swingen. De combinatie van Jamie en Pablo is perfect, de beelden zijn geweldig ingespeeld op de muziek. En wie anders dan Jamie Lidell kan er goed uitzien in een capuchon vest met korte mouwen, met luipaardprint? La Peste doet moeilijk. Deze fransman wordt bestempeld als experimentele power elektronica, maar laten we elkaar welkom heten in de wondere wereld van de gewaagde harde power ambient? Luister en huiver. Het is ontzettend mooi, maar o zo'n moeilijke muziek voor het tijdstip. Het is een muzieksoort waar je vast heel hard op kan dansen, maar meedeinen doet het soms beter. En dat is ook wat de overvolle kleine zaal van het Paard doet. Mark One & MC doen het goed in de grote zaal. Beetje dansen, beetje rappen, , beetje garage, beetje drum 'n bass en je bent los op deze beats! De muziek is een feest van herkenning op het gebied van remixen. Deze performance doet het goed bij het publiek, lekker dansbaar, voetjes van de vloer en handen in de lucht. In de kleine zaal is de afsluiter Rhythm & Sound. Dit Duitse duo, bestaande uit Mark Ernestus en Moritz von Oswald proberen het publiek nog te vermaken. Een beetje een vreemde eend welke we nog niet gehoord hebben op State-X New Forms dit jaar, want de boventoon van deze Duitsers is toch wel de reggae. Een frisse combinatie tussen diverse stijlen, waar hebben we dat vaker gehoord dit weekend? Reggae, dub en wat elektronica. Tja, toch nog maar even naar Nathan Fake in de grote zaal. Nathan Fake heeft een goede standvastige drijfveer om oude nummers uit de platenhoes te toveren, veel mensen op het podium te zetten en daarmee uit je dak te gaan. Bij de hoogtepunten weet Nathan Fake een anticlimax in te bouwen waar de honden geen brood van lusten. Het publiek weet op dit tijdstip niet meer zo goed wat ze ermee aanmoeten. Standvastig zijn ze wel en beginnen gewoon weer van voren af aan.