Op woensdagavond 27 december speelden de heren Rik en Ik in een nieuwe episode van de programmering in het Paard Café. Apart, eigenwijs, eigenzinnig en uniek. Een mannetje of 25 à 30 aanschouwt het duo en wordt overtuigd. Interessant en psychedelisch. Maar ook moeilijk, dus misschien puur voor de eclectici onder ons. Zo komt er een drietal mensen binnen halverwege het concert, luisterden een aantal seconden en maakten schoorvoetend rechtsomkeert. Op zich te begrijpen daar de band net in een vager stuk zat. Verwacht deze heren trouwens ook nooit in een uitverkocht Ahoy’ of de Alpha Stage op Lowlands... Rik speelt gitaar binnen het duo. Met zijn stijl en kleding zou hij niet misstaan op de hoes van een LP van Q65 of in combinatie met de bandleden van Kayak in hun begintijd. Rik wordt ondersteund door een behoorlijk aantal elementen. Bij elkaar heeft hij meer dan tien pedalen tot zijn beschikking en met zijn whammy vervormt hij zijn gitaar tot klanken die je zelden hoort. Het is niet alleen maar vage shit, ondanks dat het eclectische experimentele voorop staat. Zo komen vrijwel puur muzikale composities voorbij die inspiratie lijken te hebben uit onder andere Janis Joplin en Rage Against The Machine. Overduidelijk is ook de Mission Impossible tune die verweven is in een van de tracks. Ik ben...uhh...Ik is dan maar de drummer van het gezelschap. Rik speelt zich wat meer in de kijker door zijn gitaarspel. Ik (Rob) heeft weer de boventoon in de interactie. Ondanks zijn wat nerveuze houding en fragiele air speelt hij zeer diverse drumpartijen strak aan elkaar. Ik zorgt ook voor wat extra vocaal geschut, als hij zijn teksten opzegt (zingen kun en mag je het niet noemen). Ook produceert hij bizarre geluidjes met zijn stemvervorming en opnameapparatuur. Ik is ook de verteller over de liedjes en legt uit hoe Rik en Ik aan ‘klassiekers’ als ‘Piet’ en ‘De Vijver’ zijn gekomen. Wij bepalen echter voor een groot deel hoe de avond verloopt. Rik en Ik delen voor aanvang van het optreden een paar setlisten uit en vragen het publiek om gewoon wat nummers te roepen die dan gespeeld worden. Leuk, houdt het voor de band ook verfrissend. Ook knap om te zien hoe men vrijwel vlekkeloos op commando de nummers ook speelt. Nadat de band zelf begint met ‘Bahnhof’ is de keuze verder bijna geheel voor de aanwezigen. Een paar keer voert de psychedelische muziek je mee alsof het een trip is die je beleeft op een verlaten grasveld met een opkomende zon op een aangename zachte lentemiddag. Imponerend hoe veelzijdig de beide heren kunnen zijn. Af en toe lijkt het bijzonder simpel, maar schier moeiteloos komt er onder meer rock, jazz, blues, funk en ook salsa voorbij.