Dames voerden de boventoon in Bazart. Donderdagavond 30 november raasden de frontvrouwen van Duitse Herder en Texas Terri Bomb door de zaal en over het podium. Het leek een soort wedstrijdje wie het publiek het leukst kon toezingen en zich in de vreemdste bochten kon wringen. Stampvol is het niet, maar voor een donderdagavond niet slecht. Grote publiekstrekker zou Texas Terri Bomb moeten zijn, maar de dames van Duitse Herder doen eigenlijk geen spat voor haar onder. De Amerikaanse oogt wat verlept en haar show vertoont te weinig variatie voor de tijd die haar toebedeeld is. Hester Childmolester en Romylar Dee, zoals de blonde en de donkere zangeres van Duitse Herder zich noemen, zijn dol op grondwerk. Kronkelend werpen zij zich aan de voeten van het publiek of die van hun bandleden. Vooral Romylar schijnt dat minstens zo leuk te vinden als het zingen/schreeuwen zelf. Vroeger zeker op turnen gezeten. Gekke bekken trekken kunnen ze ook goed. Woest ogen ze de zaal in. Is het de bedoeling dat je angstig achteruit deinst? Zal toch niet? Met twee frontvrouwen sta je sterker dan met één, dat zie je later op de avond bij Texas Terri. Duitse Herder heeft dat slim bekeken. De een rent de zaal in, de ander rolt over het podium en dan wisselen ze elkaar af. Soms heeft Hester de solo, soms Romylar en dan weer schreeuwen ze samen. De begeleidingsband houdt zich letterlijk wat op de achtergrond. Op zich is die show best leuk om een poosje naar te kijken, maar een haf uur is inderdaad wel genoeg. Die Texas Terri ziet er een stuk minder spannend uit dan op de poster. Het haar hangt wat slap. Ze draagt een zwarte BH met T x T erop en een lage heupbroek, waardoor ze veel tattoos kan laten zien. Wat er precies mis is met haar ene schouder, geen idee, maar hij zit in het verband. Ze mist haar ene arm, zegt ze. Meest opvallend zijn haar felrode lippen. Als ze die tuit, lijkt ze precies op zo’n opblaaspop die eenzame mannen in een hotelkamer misbruiken. Ze heeft een Amerikaan en twee Nederlanders als begeleiders meegenomen die netjes hun ding doen en dat is het dan ook wel. Er zit heel weinig afwisseling in het repertoire. Slechts een enkele keer gaat het tempo wat omlaag. Meestal dendert de band door in dezelfde dreun, met zo’n drie, hooguit vier verschillende akkoorden. Net als de vrouwen van Duitse Herder zingt Terri deze of gene uit het publiek toe en krijgt meestal wel de respons waar ze zo naar hunkert. Als de set voorbij is, probeert Amerikaan Mike het publiek over te halen om een toegift te roepen. Het lukt niet echt, maar voor hem wil Terri graag nog even doorgaan met waar ze de hele avond al mee bezig is. Klokslag elf is het afgelopen en gaat iedereen richting de stad, nog napratend over de kwaliteit van de avond. Echt spectaculair was het allemaal niet, maar het bewijst in elk geval dat Nederlandse punkvrouwen niet hoeven onder te doen voor Amerikaanse.