In het kader van de ‘15 jarige verjaardag tour’ deed Bettie Serveert na Amerika, België ook Den Haag aan. Met zeven albums om op terug te grijpen en een onuitputtelijke bron van podiumervaring speelden de Betties met overgave de sterren van de hemel. Vol overtuiging werd maar weer eens duidelijk dat de groep na vijftien jaar nog steeds tot de absolute voorhoede van het Nederlandse muziekcircuit behoort. Voordat het voorprogramma Swelter zijn opwachting maakt is de Kleine Zaal al bijna tot de nok toe gevuld met bezoekers. Het optreden op deze vrijdagavond is - en zo hoort het ook - compleet uitverkocht. De sympathieke Zwollenaren van Swelter spelen een verdienstelijke warming-up van een half uurtje. Vriendelijke pop/rock liedjes met af en toe een scherp gitaarrandje. Wanneer de heren klaar zijn met hun set is de Kleine Zaal inmiddels bomvol en de sfeer uitstekend, voorafgaand aan een fijn avondje Bettie Serveert. De band krijgt bij opkomst een warm Haags onthaal en start met ‘What They Call Love’ van het in augustus verschenen album ‘Bare Stripped Naked’. Een ietwat stroeve start, maar na een paar nummers van ‘Attagirl’ (2004) en ‘Log 22’ (2003) komt het vijftal echt op gang. Een slimme en uitgekiende setlist zorgt ervoor dat er een ijzersterke selectie van vijftien jaar Bettie Serveert in rap tempo voorbij komt. Hierbij wordt ook de versterking van toetsenist Martijn Blankestijn goed duidelijk. Songs van de albums voor zijn toetreding tot de band krijgen door zijn bijdragen een nog bredere en krachtigere sound. In vijf kwartier komt de ene kwaliteitssong na de andere voorbij. Stevig rockende nummers, maar ook ingetogen liedjes, elektronische invloeden (zoals bij ‘Versace’, afkomstig van Attagirl) afgewisseld met klassiekers ‘What Friends’, ‘Tom Boy’, ‘Palomine’ en ‘Ray Ray Rain’. Met de toegift benadrukt Bettie Serveert haar magische drie-eenheid; Carol van Dijk met haar fluwelen engelenzang, de relaxte bas van Herman Bunskoeke en het flamboyante gitaarspel van Peter Visser. Het publiek raakt in extase bij het horen van ‘Crutches’ en afsluiter ‘Kid’s Allright’ mag rekenen op een spectaculair slotstuk met een flinke portie gitaargeweld à la Neil Young & Crazy Horse. Helaas komt daarmee einde aan dit imposante schouw- en hoorspel en mogen de aanwezige toeschouwers alvast gaan uitkijken naar een volgende mogelijkheid om deze band van wereldformaat nogmaals te mogen aanschouwen.