Vorige maand zou Herman Brood zestig jaar geworden zijn, mits zijn fysieke toestand het toegelaten zou hebben. Onder leiding van Bartel Bartels is ter gelegenheid van de film ‘Wild Romance’ een heuse tribute band bij elkaar gebracht. De zaal is aardig gevuld, zo voor de helft in ieder geval, met een divers publiek. Jonge Brood-fans, sommigen met ouders, maar ook veel oude rockers. Vijftigers in strakke mini-jurkjes, leren broeken en panterprintjes. Het hoort er allemaal bij. De show start met een indrukwekkende act van Mieke als Nina Hagen. Haar decolleté in het strakke leren korset is adembenemend. Mieke leeft Nina en vaak nog veel beter. Haar stemgeluid blaast de zaal omver en daarmee maakt zij zich onmetelijk populair. De boxen crashen een keer of wat maar onverstoorbaar rockt en rolled de band door. De Bombita’s nemen het stokje over van Nina, die de zaal nog wat Duits toebrabbeld, nooit uit haar rol. Na een liedje of wat van de dames Bombita’s mag Daniël Boissevain eindelijk bijspringen. Nieuwsgierig als we zijn hoe hij gaat performen, doen we nog een stapje verder naar voren. Daniël lijkt nerveus en nog in dubio of hij de Herman-soundmix-act gaat opvoeren of als zichzelf mag komen zingen. Het is aandoenlijk maar ook verkeerd als hij zich begint te verontschuldigen: “Ik ben eigenlijk een acteur”. Ja, dat wisten we ook wel. Gewoon je positie pakken en zingen! Dat gaat namelijk best goed. Begeleid door de Bombita’s slaat hij zich er prima doorheen met grote hits als Saturday night, Still believe, Never be clever en I love you like I love myself. De stoere rock ‘n roll moves gaan hem minder natuurlijk af, net als zijn toespraken naar de zaal inclusief die hete aardappel die immer aan zijn huig hangt. Brood fans alom vinden het allang best en leuk om hun favoriete nummers weer live te horen. Het wordt een leuk avondje heupzwaaien en meezingen tot de laatste toegift, I love you like I love myself op herhaling.