In de aanloop naar de release datum van de cd Ontzettend Leiden 2006, die op 1 september in de Leidse platenwinkels ligt, leggen we vast vragen voor aan een aantal bands die dankzij hun kwaliteiten en potentie een plaats hebben weten te bemachtigen op de verzamelschijf voor aanstormend talent en gevestigde muzikanten uit de regio Leiden. Hekkensluiter in deze serie is Lara Stanisic. Op haar zevende begon ze met klassiek piano, rond haar vijftiende ontdekte ze het fenomeen van de akkoorden en april dit jaar, op 22-jarige leeftijd won ze de eerste prijs in een singer-songwriter contest met haar eerste liedje dat echt af is. Speelde je zo jong al piano omdat je jouw idolen achterna wilde? “In een pianowinkel ging ik als kind eens vrolijk op de piano pingelen, Mijn ouders dachten waarschijnlijk ‘Let’s give it a try’. Het sloeg aan, vooral omdat ik stuitte op een fantastische pianolerares die het echt leuk wist te maken en houden. Ze stimuleerde mij ook om te zingen. Rond mijn zesde hoorde ik voor het eerst Kate Bush met Wuthering Heights. Sindsdien ben ik helemaal gek van haar. Ze is heel theatraal, net als ik, geloof ik.” Wat betekent muziek voor jou? “Ik ben geen persoon die altijd een MP3-speler bij zich heeft. Ik sprong vaak als ik het druk had achter de piano om me te ontspannen. Het heeft het een therapeutische werking voor mij. Het is leuk om te spelen en om na goed oefenen iets onder de knie te krijgen. Ook zingen is leuk, vooral als je merkt dat anderen ervan genieten. Het is leuk om op een podium te staan. Hoe verdomd moeilijk het ook is, het geeft zo’n fijn gevoel als je zelf iets maakt, als een stukje tekst of muziek opeens uitgroeit tot een heuse compositie. Muziek maken is uitdagend, je kunt zo genieten van iets wat je goed kan.” Wat verwacht je van het bestaan als muzikant? “Veel plezier in hard werken, want je werk is muziek maken. Ik mag niet meer zo lui zijn. Ik roep al jaren dat ik een band moet vinden, maar heb niet echt actief gezocht. Ik heb flarden tekst en muziek waar nu echt nummers van gemaakt moeten worden. Ik ben erg perfectionistisch. Niemand mag een nummer horen totdat ik er tevreden mee ben. Voor al die dingen moet ik echt tijd gaan vrij maken maar ik heb het volste vertrouwen dat dat goed gaat komen.” Waarom besloot je met Bye Bye Batman in de openbaarheid te treden? “Ik had al wat tekst en muziek verzameld maar daar nooit iets concreets mee gedaan. Toen zag ik dit jaar de poster van Nootuitgang, een singer-songwriter contest, en besloot om een nummer af te maken en mee te doen. Maar het werd een nieuw nummer. Zonder die contest was die er nu dus misschien nog niet eens geweest.” Wat maakt jouw act anders of meer bijzonder dan andere acts in het genre? “Ik zit achter de piano maar ik wil altijd contact maken met het publiek en veel uit mijn stem halen. Bye Bye Batman deed mensen denken aan Kate Bush. Waarschijnlijk vooral door de hoge zanggedeeltes. Maar ik gebruik die vooral als versiering, want in de laagte schijnt mijn stem toch het meeste indruk te maken. Mensen mogen me best vergelijken met Kate Bush, als ze het maar niet té vaak doen, want dat gaat irriteren. Ik heb mijn eigen stijl, mijn eigen stem.“ Wat zijn je concrete toekomstplannen? “Concreter dan meer nummers schrijven en opnemen is het nog niet echt. Natuurlijk wil ik een cd uitbrengen. Meerdere zelfs! En dan de wereld veroveren. Ik ben niet zo van het erg vooruit plannen. Ik ga het nu allemaal wat steviger en concreter aanpakken.” Heeft Xavier Baudet, een vriend van jou, je gemotiveerd in de spotlights te stappen? “Hij vertelde me over Ontzettend Leiden en stelde voor om Bye Bye Batman in te sturen. De oorspronkelijke versie bestond alleen uit zang en piano. Het leek me leuk om daar meer instrumenten bij te gooien. Met Xaviers hulp heb ik toen een remix van het nummer opgenomen, waarin je hem ook op basgitaar hoort.”