Nog geen maand na Schollenpop hebben twee bands die op het festival nog als veelbelovend te boek stonden de laatste weken het loodje gelegd. Op de website Haagspoppodium.nl viel uitgebreid te lezen hoe Maroen het einde van de maand niet haalde en afgelopen weekend vielen The Icons uit elkaar. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik bij het uiteengaan van Maroen toch wat tranen heb gelaten. Niet van verdriet overigens, maar van het lachen. Dit gezelschap heeft welgeteld een optreden op Schollenpop achter de rug of drie van de vier laten via een verklaring weten wegens persoonlijke meningsverschillen uit de band te stappen. Een verklaring! Jongens, nemen jullie jezelf niet wat te serieus? Alsof de wereld zit te wachten op een verklaring omdat het zoveelste bandje uit Den Haag uit elkaar gaat. Nee dan The Icons. De muziek die deze drie meiden ten gehore brachten was best aardig en met de band had het zeker wat kunnen worden. Ware het niet dat de zangeres/ gitariste het nodig vond de twee andere meiden het afgelopen weekeinde ‘exit’ te verklaren. Ik citeer: ‘wegens het achterhouden van mijn deel geld/demo’s en informatie (bandmail), zijn de drumster en de bassiste de band uitgezet. Excuses voor hun gedrag” Geen schokkend nieuws overigens want zoals een slimme bezoeker op het forum van Haagspoppodium al opmerkte; meiden van 17 maken nou eenmaal ruzie. Het vreemde is dan ook dat het kennelijk nodig is om de ruzie publiekelijk uit te vechten. Waarom niet rechtstreeks communiceren? Zo moeilijk lijkt me dat niet. ‘Je baslijntjes zijn klote, je kan niet zingen en ik krijg nog 100 euro van je en daarom kun je de kolere krijgen!’. Na wat heen en weer gevloek vervolgt ieder weer z’n weg en legt zich toe op waar het om zou moeten gaan. Muziek maken. Waarom moet tegenwoordig elke gebeurtenis uit de micro kosmos van de amateur popmuzikant versoapt en gehypt worden? Volgens mij allemaal de schuld van de Henkjan Smitsen in de wereld die met programma’s als Idols een wereld voorspiegelen waar alles draait om roem, geld en vooral veel ongepaste aandacht. Het resultaat is een eindeloze massa van ‘would be’s’ die de wachtkamers van de talentenjachten en bandcompetities bevolken. Allemaal ziekelijk op zoek naar die Fifteen Minutes of Fame in een over verwende samenleving waar het publiekelijk showen van je kunstje tot het hoogst haalbare in het leven is verheven.