Terwijl op donderdag 13 april in de Grote Zaal vier Haagse bands strijden om een plekje op de Koninginnenach, staat Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU) in de kleine zaal van het Paard. Het is een bijzondere avond. Met DAAU op het podium is een avond natuurlijk altijd bijzonder, maar vanavond des te meer omdat de band de eerste show van de nieuwe tour geeft. Bovendien is de groep van klassiek geschoolde musici met twee leden uitgebreid. Een grote groep nieuwsgierigen is naar het Paard gekomen om het resultaat te bekijken. Ruim een jaar na het vorige optreden in Den Haag is Die Anarchistische Abentunterhaltung terug in Het Paard. Dit maal ter gelegenheid van de release van de nieuwe cd, Domestic Wildlife, die vanaf volgende week bij uw lokale platenboer te koop is. De komende maanden zullen clubs in Nederland, Frankrijk, Duitsland, Denemarken en thuisland België aangedaan worden. Het uit Antwerpen afkomstige kwartet vrienden begon een jaar of vijftien geleden samen muziek te maken. Niet met gitaren en een drumstel, maar met klarinet, cello, accordeon en viool. Het werd een mengelmoes van pop, klassiek en (Oost-Europese) volksmuziek. In de jaren die volgden werd er volop geëxperimenteerd met dub, jazz, electro en zelfs hip-hop. Dit alles overigens zonder het autenthieke DAAU-geluid te verliezen. De afgelopen periode heeft zich een belangrijke verandering voorgedaan binnen de band: een vaste drummer en een contrabassist zijn toegevoegd aan de line-up. Het kwartet is een sextet geworden. In de muziek zal dit volgens de band terug te horen zijn in een meer rockend geluid en meer ontsnappingen naar de improvisatie-jazz. Als de set begint, lijkt de uitbreiding zich helaas alleen te uiten in het aantal mensen op het podium. Er staan inderdaad zes muzikanten, maar de muziek klinkt als vanouds. Erg mooi, maar vooral erg DAAU. De beloofde vernieuwing is ver te zoeken. In het verleden heeft DAAU al vaker gezegd een andere weg ingeslagen te zijn, maar telkens bleek dat de nuances zo miniem waren dat er nauwelijks van verandering gesproken kon worden. Het blijkt een te voorbarige conclusie. Na een klein kwartier treedt de drummer meer op de voorgrond en begint het geheel inderdaad te rocken. De nieuwe nummers kennen een mooie opbouw en eindigen niet zelden in een geweldige climax waar menig post-rockband jaloers op zal zijn. Vooral als alle bandleden zich volledig laten gaan, ontstaat er een mooi, vol geluid. Dat de jazz invloeden gering zijn mag de pret dan al lang niet meer drukken. Na ruim een uur spelen wordt er afgesloten met een nieuwe versie van A sin so nasty, die geheel past bij het vernieuwde DAAU. Het publiek uit zijn waardering met een langdurig applaus. De band beloont het applaus op zijn beurt met een prachtige toegift. DAAU lijkt elf jaar na de release van het debuutalbum eindelijk echt een nieuwe weg ingeslagen te zijn. De uitbreiding heeft zeer goed uitgepakt, al zal een enkele fan van het eerste uur de muziek nu misschien iets te hard vinden. Dat zal overigens waarschijnlijk wel meevallen. Op de nieuwe cd komt de drum een stuk minder naar voren dan live en bovendien is DAAU nog steeds onmiskenbaar DAAU. En dat mag de komende vijftien jaar zo blijven!