Het was wel een leuk, maar dat er niet al te veel publiek op af kwam, is begrijpelijk. Het optreden van The Vincent Razorbacks was niet zo’n avond waarvan je achteraf zegt: “Mooi dat ik erbij was.” Wie het niet heeft bijgewoond, heeft niet zo veel gemist op zaterdagavond 1 april in Paard van Troje. The Peptones doen het voorprogramma. Een leuke band, past goed bij de hoofdact. Ze proberen de zaal een beetje op gang te krijgen. Dat lukt ze niet echt, maar dat lukt The Vincent Razorbacks evenmin. Het publiek reageert voorspelbaar. Hier en daar zijn een paar toeschouwers wel enthousiast, maar niemand gaat echt uit zijn dak. De hoofdact laat behoorlijk op zich wachten, ook al is de ombouw al lang klaar. Gitarist Louis Ville, de vervanger van Lord Ford, doet zijn kunstje aardig. Dat kun je van de rest van de band ook zeggen. Allemaal vaklui, maar ze stijgen niet boven de gemiddelde rockabilly band uit. Niet qua repertoire, niet qua act. Het is allemaal nogal voorspelbaar, ook de typische rockposes. Na een tijdje heb je het wel gezien. De vier mannen ontbreekt het niet aan enthousiasme en inzet en ook het contact met het publiek laat niets te wensen over. Maar het is toch duidelijk de band rondom de Engelse kunstenaar en ontwerper Vince Ray. Want die drummer, die hebben we al vaker in het Paard gehad, met andere Engelse bandjes. Een goede, daar niet van, maar het geeft aan dat het in feite allemaal draait om mr. Vince Ray himself, die graag wat zingt en gitaar speelt. Hij doet het aardig, maar het is niet spectaculair. Het eind van het optreden geeft het allemaal nog eens duidelijk weer. Twee van de vier mannen, de nieuwe gitarist en de drummer, komen over niet al te lange tijd in het Paard terug met een ander bandje. “Met meer van hetzelfde,” belooft Louis. Zitten we daarop te wachten?