Op vrijdag 28 april stond Den Haag weer op zijn kop tijdens de Haagse KoninginneNach. Nieuw dit jaar was de singer/songwriter corner in de foyer van het Filmhuis met singer/songwriters van eigen Haagse bodem: Femke Japing, Cecile Morel en gitarist Erik Minken, Slau, Eva en Arno Loriaux. De organisatie mag ook dit jaar spreken van een succesvolle BinnenNach. Om 21.00 uur snel naar de foyer van het Filmhuis want daar treedt Femke op. Het is er gezellig druk. Femke introduceert zichzelf: “Jan Douwe Kroeske heeft het te druk om de singer/songwriters aan te kondigen, maar ik kan het ook heel goed zelf!” Gelijk heeft ze. Het tweede nummer wijkt af van haar overige, door haar zelf geschreven en gecomponeerde repertoire: “Meestal schrijf ik over negatieve dingen maar onlangs heb ik een vrolijk liedje geschreven en dat wil ik vanavond zingen.” En inderdaad, Bring me a flower is vrolijk. Dan een verrassing. Femke vraagt haar zussen Edda en Anneloes op het podium en samen zingen ze onder andere het prachtige nummer Someday. De stemmen vloeien heel mooi in elkaar over en zorgen hier en daar voor kippenvel. De drie zussen treden vaker met elkaar op onder de naam Femke & Sisters en worden, met recht, de engeltjes van Den Haag genoemd. Het optreden eindigt met het krachtige nummer Superstar. Jammer, deze engeltjes hadden best nog even door mogen zingen. Nog een engeltje op de BinneNach is Cecile Morel. Samen met gitarist Erik Minken zet ze een mooi akoestisch optreden neer. Het optreden begint met het prachtige nummer Going Places. Hoewel dit pas het tweede optreden van Cecile en Erik samen is, zie je duidelijk een eenheid op het podium. Een mooie belofte voor de toekomst. Beiden stralen en brengen hun enthousiasme over op het publiek. Cecile zingt vanuit haar hart en zingt haar teksten met overtuiging. Met het nummer Home nemen Cecile en Erik afscheid. Maar tijd om naar huis te gaan is het nog lang niet. De band Slau staat al te trappelen om te mogen spelen. Tijdens het wisselen van de bands staat toetsenist Menno van der Reis van Slau als eerste op het podium. Hij speelt zijn vingers vast warm met de coloratuurpassage uit Mozart´s Königin der Nacht. Hoe toepasselijk! Hij heeft er duidelijk zin in. Hoewel het repertoire van Slau geen Duitse opera maar Nederpop behelst, blijft Menno het hele optreden door glimlachen. ‘’Ik heb een baan maar ik wil zingen,’’ is een regel die zanger/gitarist Jeroen van de Wiel zingt tijdens het lied Maandagmorgen. Dat willen er wel meer, maar feit is dat hij dit maar mooi mag doen tijdens de BinneNach. Slau heeft inmiddels zijn, niet altijd even strakke drummer vervangen door een cajonspeler, wat een grote verbetering is. In het gedegen optreden van deze band kunnen de songs Zwarte grap en Scheveningen natuurlijk niet uitblijven. Eva’s muziek is apart en de sound doet je denken aan Tori Amos. Je moet van haar muziek houden en erop voorbereid zijn. Net als je zit te genieten van de rustige passages wordt je hier en daar opgeschrikt door fikse uithalen. De liedjes zijn een soort verhaaltjes, die ze op sprookjesachtige wijze ten gehore brengt. Het staat misschien wat ongezellig, maar eigenlijk moet je tijdens het luisteren je ogen dicht doen en je gedachten mee laten voeren door de muziek. Hoewel Eva meestal solo optreedt, wordt ze deze avond begeleid door een violiste en een zangeres, die de tweede stem voor haar rekening neemt en de mondharmonica bespeelt. Deze combinatie zorgt voor mooie muzikale effecten. Het is al half één als Arno Loriaux, winnaar van de Grote Prijs van Zuid Holland 2005, plaats neemt op het podium. Er zit niet veel publiek meer in de foyer maar zijn muziek, melancholische liedjes met een sound die iets weg heeft van Johnny Cash en Leonard Cohen, weet het publiek toch te trekken. Na tien minuten is de foyer weer vol en luistert het publiek ademloos naar Arno Loriaux, die met zang en gitaar letterlijk een gevoelige snaar weet te raken in de zaal. Als zijn tijd om is, geeft hij op aandringen van de aanwezigen nog twee toegiften. Vooral het laatste nummer Intimacy is mooi. En toepasselijk, omdat hij tijdens het zingen een intieme sfeer weet te creëren tussen hem en het publiek. Een mooie afsluiter van een succesvol BinneNach 2006.