De Holland Art Fair is nou niet direct de plaats om popzangers tegen te komen. Hooguit als kopers, maar niet als galeriehouder en/of kunstenaar. Toch tref je er een, Dominic Grant. Hij staat te stralen te midden van ‘my girls’, zoals hij ze liefkozend noemt: zijn bronzen beeldjes van meisjes.
Het valt jongere generaties niet kwalijk te nemen als ze de naam Dominic Grant niet kennen. Grant & Forsyth misschien wel, maar wie nog weet wie Guys’n’Dolls waren, is zich kennelijk aan het voorbereiden op een popquiz over de jaren zeventig en tachtig. Dominic Grant en zijn vrouw Julie Forsyth kwamen elkaar tegen in 1974. Ze reageerden op een advertentie: zangers/zangeressen gezocht voor een boy/girlgroep.
Guys’n’Dolls ging al direct als een trein. De groep bereikte de tweede plaats in de Engelse hitparade met There’s a whole lotta loving en later de eerste met You’re my world. Het was de tijd dat middle-of-the-road, zoals de stroming heette, enorm populair was. In Engeland, maar ook in Nederland. Guys’n’Dolls verhuisde zelfs op een gegeven moment naar Nederland, om van daaruit Europa te veroveren. In 1984 was het sprookje voorbij. Dominic en Julie gingen door als Grant & Forsyth en scoorden hits met covers als The sun ain’t gonna shine anymore en Be my baby. Het meeste succes in Nederland hebben hun coveralbums met countryhits.
Dominic staat op vrijdag 14 april bij zijn ‘meisjes’ in de stand van zijn eigen galerie, Dominic Grant Art and Artists uit Hollandsche Rading. Hij wil wel even wat vertellen over zichzelf, zijn werk, zijn vrouw, maar vooral ook over zijn zoon, Luke Purdie. “Ja, Purdie, want dat is mijn echte achternaam. Toen we met Guys’n’Dolls begonnen, vond het management mijn naam, Keith Purdie, niet chic genoeg.” Niemand noemt hem nog Keith. “Zelfs mijn moeder noemt me al dertig jaar Dominic.”
Hij laat een artikel zien uit een Engelse krant over de band Reculver. “Ze hebben net een album uit, Food For Kings. De beste cd van de laatste tien jaar, geloof me. De tapes gaan nu naar Amerika, waar ze worden gemastered door Howie Weinburg, die ook voor Nirvana werkte.” Het zal niemand verwonderen dat in de muziek van Reculver duidelijk invloeden zitten van deze grungeband. “We hebben ook nog een dochter van veertien. Die kan erg goed leren, beter dan de rest van de familie. Maar goed ook, kan ze later Luke’s financiën doen.” Ze kan nog meer: “Ze zingt ook nog geweldig goed. Maar een carrière in de popmuziek? Ik weet het niet, het is niet zo makkelijk. Ze is nog jong. Misschien wil ze liever studeren.”
Het is hem en Julie toch altijd goed gegaan in dat wereldje? “Denk je dat? Nou, wij hebben altijd waardeloze managers gehad! Dat we het toch niet slecht gedaan hebben, is een wonder. Zal toch wel te maken hebben met ons talent.” En ze kunnen nog meer, want Dominic maakt mooie beelden. Wie stond er model voor? “Ze hebben de voeten van mijn vrouw en de handen van mijn dochter. De gezichten zijn min of meer hetzelfde. Mensen zeggen dat ze op Julie lijken. Misschien, ik heb het niet met opzet gedaan.” Ook Julie doet nog ander werk. “Zij levert ideeën aan voor televisieshows. Ze kan ook goed liedjes schrijven. Ze heeft ooit voor het Eurovisie songfestival het nummer Go geschreven.” En dat werd met één punt verschil tweede, achter het liedje van Céline Dion, die dat jaar voor Zwitserland uitkwam.
Grant & Forsyth touren in maart 2007 weer door Nederland.
Dominic Grant: “Reculver heeft de beste cd gemaakt van de laatste tien jaar”
Zoals de ouden zongen, piepen de jongen
De Holland Art Fair is nou niet direct de plaats om popzangers tegen te komen. Hooguit als kopers, maar niet als galeriehouder en/of kunstenaar. Toch tref je er een, Dominic Grant. Hij staat te stralen te midden van ‘my girls’, zoals hij ze liefkozend noemt: zijn bronzen beeldjes van meisjes.