The Carsitters heeft in Israël al naam gemaakt. De band is fulltime bezig en is veel te horen op de landelijke radio en TV. Dat we hier niet met een beginnend bandje te maken hebben is duidelijk te merken. De soundcheck verloopt geroutineerd en professioneel en het optreden eigenlijk ook. Vanaf het eerste nummer is men al lekker op dreef. Een prominente rol is weggelegd voor zangeres Noa Margalit, naast het podium een onopvallende juffrouw, maar als ze begint te zingen heeft ze een gigantische uitstraling. Ze kan het, eist de aandacht op en houdt zich niet in. De muziek is vrij klassieke middle of the road, degelijke, maar een beetje softe rockmuziek. Je zou ze de Israëlische K’s Choice kunnen noemen, al doet dat een beetje afbreuk aan de zangeres, die een stuk minder eentonig te werk gaat. De band is enthousiast en bevlogen, men heeft er plezier in, en je gaat spontaan meebewegen op het ritme. Na verloop van tijd krijg je wel een beetje het idee dat het meer de zangeres en haar begeleidingsband is. De gitarist leeft zich af en toe uit, maar de zangeres heeft echt de hoofdrol, al zingt de gitarist één nummer, en doet de zangeres de tweede stem (ze speelt trouwens ook aardig slaggitaar). Bij het laatste nummer wordt nog even geïmproviseerd. De gitarist leeft zich uit met zijn effectapparatuur, de drummer krijgt Animal-van-de-Muppet-show-neigingen. Tijd voor Noblesse, een indie trio dat pas een jaar geleden zijn eerste optreden had, maar ondertussen, wellicht dankzij Langweiligkeit, behoorlijk populair is. Dat is te merken aan het aantal collega-muzikanten in het enthousiaste publiek. Dat we hier met heel wat anders te maken hebben, is al meteen duidelijk als we zanger Orson Sven het podium zien betreden, volledig in het zwart gekleed, ongeschoren, met een lange pluk haar voor zijn gezicht. De muziek van Noblesse ligt wat minder makkelijk in het gehoor. Het geluid is erg kaal, hard en tot op het bot gaand. In eerste instantie krijg je associaties met een band als Shellac: harde minimal rock, maar Noblesse is toch wat toegankelijker, meer rechttoe rechtaan en poppy, en begeeft zich niet buiten de vierkwartsmaat. De nummers lijken op die van Placebo en de Pixies, erg energiek en lichtelijk hysterisch uptempo. Lekker raggen op die gitaar, al zijn er ook rustige momenten. De nummers zijn over het algemeen kort - de Four song demo duurt negen minuten! Omdat het gitaargeluid - Orson buit de Telecastersound uit - nogal dun is, is er een vrij prominente rol weggelegd voor de bassist, die veel bijvult en zich ook vol overgave over het podium beweegt. Noblesse rockt zich stevig door de set heen. De zanger heeft een goede stem en richt zich tussen de nummers vol zelfvertrouwen tot het publiek. Hij kondigt een danswedstrijd aan. Degene die het beste danst,krijgt een gratis cd. Een aantal figuren laat zich dit geen twee keer zeggen, en een verbazingwekkend schouwspel is het gevolg. Zo wordt bandjes kijken een aparte ervaring. Bij het laatste nummer denk je even aan AC/DC, ook weer het kale, pure kick ass rock-aspect. Het is een nummer met wat meer spanningsopbouw en een klassiek Noblesse-uiteinde. Deze aflevering van het Haags Poppodium was van hoge kwaliteit, met twee vrij verschillende bands die toch veel gemeenschappelijks hebben. The Carsitters wil Europa veroveren; Noblesse gaat binnenkort zijn eerste album opnemen.