Het eerste podium van de BinneNach aan het theater aan het Spui is het podium in de foyer. Je moet wel stekenblind zijn willen de acts op dit podium je niet opvallen. Hier traden op Roosbeef, The Peptones, Chelsea Hotel en Dyzack. Roosbeef opent de BinneNach. Zodra de eerste noten klinken, valt het publiek stil en luistert geboeid naar zangeres Roos Rebergen, een klein, fragiel meisje met een groot zangtalent. Roos zingt en speelt keyboard, een moeilijke combinatie, maar ze doet het fantastisch. De gitarist bespeelt af en toe de mondharmonica. Hoewel ze meestal Engelstalige nummers brengt, heeft Roos ook een Nederlandstalig nummer in petto, dat ze aankondigt met: “Nu gaan we iets spelen wat u kunt verstaan!” Humor heeft Roosbeef wel. De setlist bestaat uit een mix van langzame en snelle nummers. De meeste nummers beginnen rustig maar hebben een knallend einde. De stem van Roos doet denken aan die van Patty Smith, maar toch heeft Roosbeef duidelijk een eigen stijl. Een mooie start van een veelbelovende avond. Gelukkig staat er ook een Haagse band in de foyer: Taco, Bram en Bas, beter bekend als The Peptones. Hoewel het overgrote deel van het publiek bij Spinvis is in de Grote Zaal zit, weten deze mannen de foyer in te palmen. Ontspannen, met mooie overhemden aan, zitten de leden van The Peptones naast elkaar. Alles gebeurt zo akoestisch mogelijk:bas, gitaar en een kleine drumkit volstaan. Zo’n setting vraagt om een speciale aanpak. In plaats van ongepolijste garagerock haalt de band inspiratie uit het countryvaatje. “Onze helden komen langs!” laat drummer Bram weten. Naast het gebruikelijke eigen werk komen ook songs van Tom Petty, Johnny Cash en het nummer Maggie’s Farm van Bob Dylan voorbij. Taco heeft als extra toevoeging zijn mondharp meegenomen, want wie Dylan zegt moet ook B zeggen. The Peptones zouden The Peptones niet zijn, als er geen dingen met humor dingen werden opgelost. Als Taco een snaar breekt, houdt Bram de aandacht vast door rock’n’roll anekdotes te vertellen. De vijf heren van Chelsea Hotel zetten een vrolijk nummer in. Deze band, bestaande uit oude rotten in de popmuziek, voert je terug in de tijd naar de jaren ’60. Hoewel hun sound absoluut niet fris of nieuw klinkt, is het toch erg leuk om naar te luisteren en kijken. De zanger, die zich wat houterig beweegt en met zijn zwarte blouse, zwarte broek en iets dat lijkt op een kruis om zijn nek een beetje op een priester lijkt, staat wel vol overgave te zingen en weet het publiek aardig mee te krijgen. Oké, de gitaren zijn niet bijzonder goed gestemd en één van de bandleden zingt bepaald niet altijd zuiver, maar het klinkt toch allemaal erg lekker en aanstekelijk. Sommige nummers doen sterk denken aan Dylan, andere wekken weer associaties met The Rolling Stones op. Maar ach, goede muziek hoeft toch niet per se vernieuwend te zijn? Aan Dyzack de eer om het publiek voor vertrek te trakteren op een uitsmijter. De noise writer geeft samen met drummer Detlef en bassist Arie een fenomenaal optreden. Acht jaar geleden speelde Erik Hofland (Dyzack) nog op de Nach in zijn uppie op het Binnenhofpodium. Dyzack is nu echt een volwaardige band geworden. Het vele optreden en samenspelen heeft dit trio goed gedaan. Drummer Detlef laat zien wat subtiliteit is in tegenstelling tot zijn optreden eerder op de Nach met Spider Rico. Erik raakt niet alleen zijn eigen snaren, maar ook dat van het BinneNach publiek. Bijna elk nummer van zijn laatste cd Somewhere there’s a monkey laughing komt langs; hier en daar wat uitgesponnen. Daaruit blijkt dat het niet zomaar het zoveelste truckje van een Haagse band is. Mensen die net uit andere zalen komen lopen blijven gebiologeerd staan kijken naar wat er op het podium afspeelt. Dyzack is een volwaardige afsluiter van de BinneNach. Vier jaar geleden was er haast geen kip binnen, maar dit festival is uitgegroeid tot een muziekevenement waar je niet meer omheen kan.