Op zaterdag 10 september staat het Zijdepark in Leidschendam weer volop in het teken van live muziek. De 21e editie van Vlietpop vindt plaats op dit grasveld naast winkelcentrum Leidsenhage. Met minder gevestigde namen dan vroeger, maar toch een goede mix van locals en gevestigde acts. Oorzaak is het gat in het budget door de tegenvallende drankomzet van 2004. Daardoor viel er dit jaar minder geld te besteden. Toch heeft het ook een voordeel: Meer lokale bands krijgen de kans om te laten zien wat ze waard zijn. Bij aankomst op het festivalterrein zijn de gevolgen van het slechte weer van de voorgaande nacht nog goed te merken. Het grasveld is modderig en het ruikt muf. Ach, het is een festival en op de één of andere manier hoort het er gewoon bij. Het mag de pret dus absoluut niet drukken. De zon schijnt en het bier is koud. Dat is toch alles wat we nodig hebben? De kick off is dit jaar weggelegd voor de Haagse band Tweak. De vier heren beginnen enthousiast aan hun set en doen goed hun best om het publiek mee te krijgen. Tevergeefs. Het lijkt alsof de paar mensen die er staan nog de slaap uit hun ogen moeten wrijven, want veel gebeurt er niet. Tweak zelf is ook niet op zijn allerbest. Hier en daar is de samenzang slordig. Het laatste nummer rockt echter wel flink en de heren zelf gaan lekker los op hun eigen muziek. Jammer dat het publiek de smaak van het dansen nog niet te pakken heeft. Na Tweak is het Delftse Hark aan de beurt. De band omschrijft zichzelf als een pop-rock-punk-ska band. Perfect geformuleerd. Deze stijlen worden goed gecombineerd in de muziek van Hark. De zes mannen hebben het overduidelijk goed naar hun zin op het podium en dit enthousiasme werkt aanstekelijk. Het al wat aangegroeide publiek komt een beetje los en zingt hier en daar wat mee. Af en toe is de muziek van Hark wat chaotisch daardoor soms niet helemaal goed te volgen. Sommige overgangen zouden wat strakker kunnen, maar over het algemeen is het een leuk optreden dat perfect past bij het zonnetje dat volop aan het schijnen is. De band heeft ook een gast, die een nummertje meespeelt. Dit is Emil van de patchanka band Mala Vita. Ook bij Hark bespeelt hij de accordeon, wat er erg leuk bij past. Helaas moet Emil snel weer weg, wegens een optreden met Mala Vita elders. Als derde betreedt de viermansformatie Quatorce het podium. Quatorce speelt pop/rock en doet heel soms een beetje aan U2 doet denken. De bandleden proberen er wat van te maken en zien er strak uit, maar de muziek weet niet echt te boeien. Het grasveld loop steeds meer vol, maar helaas verslapt de aandacht van veel mensen. Pas tegen het einde wordt de presentatie beter en gaan de bandleden meer los. Kortom, het idee is leuk, maar de uitvoering is minder. Na Quatorce is de tienkoppigge reggae/ska formatie Strawl & Out of Many aan de beurt. Hoewel het zonnetje bij aanvang van deze band meteen achter de wolken verdwijnt, lijkt het net of het nog volop schijnt. Het publiek laat zich meesleuren door de lekkere dub-reggae sound en het ritme zorgt ervoor dat niemand echt stil kan blijven staan. Grappig is dat er vooraan Nederlandse mensen compleet in reggaestijl staan, die hard “Rastafari!” en “Jah man!” naar de band roepen. De man achter de effecten trekt de meeste aandacht. Hij trekt grappige, gekke bekken, omdat hij zo in de muziek opgaat. Halverwege de set vallen er een paar druppels, maar niemand loopt weg. De band die met recht de hoofdact van het festival wordt genoemd, is Jovink en de Voederbietels. Deze vier mannen uit de Achterhoek zetten een show neer die de Vlietpop 2005 bezoeker niet snel zal vergeten. Ondertussen is het veld al lekker vol en iedereen heeft er zin in. Gelukkig heeft de regen niet doorgezet ook al en blijft het nog even miezeren. Tijdens dit optreden begint de zon zelfs weer een beetje door te komen. Manager André Nijman laat zich ook vaak zien op het podium in de meest bizarre pakjes en doet een beetje aan Dikke Dennis van Peter Pan Speedrock denken, inclusief dikke buik. Tante Rikie frituurt frikadellen, die later uitgedeeld worden aan het publiek en ‘manager Nijman’ gooit 80 flesjes Flügel het publiek in. Het optreden blijft boeien. De sfeer is precies zoals het bij deze band hoort te zijn. Publiek dat lekker staat te springen in de modder met een biertje in de hand. Na het boerengeweld van Jovink is het de beurt aan Smogus. De in 1995 opgerichte band beweegt, rockt en rapt en brengt zo Vlietpop in beweging. Niet alleen uit de sterke songs, maar ook uit de act blijkt dat de band veel speelervaring heeft. Tijdens het optreden gaat het publiek echt los in de modder en het ware festivalgevoel ontstaat. Smogus krijgt de Vlietpoppers op de knieën in de vette bagger. Voor de echte liefhebbers komt op 16 september de nieuwe, moddervette Live & Unplugged DVD uit, die gedeeltelijk in Paradiso is opgenomen. Van Smogus zullen we nog veel gaan horen. Om de Stud Muffins kan Leidschendam niet heen. De mannen spelen een thuiswedstrijd in de plaats waar hun roots liggen. Hoewel de popsongs een stuk rustiger zijn dan de sound van Smogus, is het publiek Stud Muffins trouw en blijft terecht kijken. De groep zet een strak optreden neer met een kort gastoptreden van een aantal muzikale vrienden. Zangeres Liza Vermeer en percussionist Danny de Koning krijgen ondersteuning van de blazers Pim en Bob van Rutte, neven van drummer William van Rutte. De Leidschendamse band staat momenteel weer volop in de belangstelling. Zo staat op 24 september de Uithoekentour gepland, waarbij de band vier optredens op één dag doet in Cadzand-Bad (Zeeland), Het Drielandenpunt in Vaals (Limburg), het centrum van Delfzijl (Groningen) en café de Blauwe Stoep in Den Helder (Noord Holland). Liefhebbers die eerder, dichter bij huis gemufd willen worden, kunnen op 17 september terecht op Herfstpop in Rijswijk. De duisternis is gevallen als de Haagse belofte Vertigo opkomt. Op het fraai verlichtte podium komt de act goed en gedreven over. Het gothic publiek, dat klaarstaat voor de slotact Epica, kan Vertigo goed pruimen. In het bijzonder de single Back to mine van het album Moments Of Clarity wordt goed ontvangen. Dit album werd begin september door het AD gekozen tot album van de week. Vlietpop is in het verleden een springplank geweest voor veel bands. Wellicht is het optreden de kans op een doorbraak voor Vertigo. Bij de slotact is het veld goed gevuld. Epica bewijst met dit optreden niet meer tot de middenmoot van de vele gothic bands te behoren. Simone Simons laat horen dat ze als klassiek geschoolde mezzosopraan over zangkwaliteiten beschikt en is dan ook de spil van de band, die zich als hechte eenheid presenteert. Routineus werkt Epica het programma af en het publiek smult ervan. Ook op Vlietpop is het toetje het lekkerst. Vlietpop heeft dit jaar bewezen dat ook een minder spectaculaire line-up boeiend en kwalitatief hoogwaardig kan zijn. Het festival is qua bezoekers minder druk dan voorgaande jaren en dat is jammer, want de thuisblijvers hebben een mooi festival gemist.