De leden van de Belgische band Vive La Fete zijn duidelijk graag geziene gasten in Den Haag. Op vrijdag 7 oktober speelden ze in een tot aan de nok toe gevulde Grote Zaal in het Paard van Troje. Het hongerige publiek kreeg een smakelijke electropop-maaltijd voorgeschoteld, met als voorafje de nieuwe band Le Professeur. Sad-O-Sky, de vorige band rond muzikale duizendpoot Sander Idema, schepte bij velen hoge verwachtingen. Toch werden die steeds net niet waargemaakt. Het moet voor Sander en ex-Sad-O-Sky-toetsenist Friso dus wel een erg goed gevoel zijn om met hun spiksplinternieuwe project Le Professeur voor een volle zaal in het Paard van Troje te staan. Samen met bassist Duko hebben zij de taak om het publiek op te warmen. Geen eenvoudige klus, aangezien het grootste deel van de mensen waarschijnlijk niet voor hen, maar voor Vive La Fête komt.
Toch weten de mannen met hun dansbare electrobeats en catchy zanglijntjes het enthousiasme van het publiek op te wekken. De energieke performance van Sander draagt hier ook aan bij: hij staat gedurende het optreden onvermoeibaar te dansen en bewegen. Helaas trekt hij hierdoor per ongeluk het snoertje van een van de microfoons los, waardoor hij af en toe niet te horen is. Ook zijn er wat problemen met de rest van het geluid: de volumes van de instrumenten zijn niet altijd in balans en enkele malen bezorgen nare piepen de luisteraars pijn in de oren. Dit kan de band natuurlijk niet verweten worden: wel dat de beats uit Sanders laptop iets beter zouden kunnen klinken. Afgezien van deze minpuntjes zet de band een goede show neer en krijgen zij – ook van de Vive La Fête fans - een hard applaus.
Vive La Fête krijgt ook al te kampen met technische problemen. Het optreden begint goed: al bij het eerste nummer staat het publiek te swingen en te springen. De discobeats van de band maken het de luisteraar dan ook onmogelijk om stil te staan. De ogen zijn voornamelijk gericht op zangeres Els Pynoo, die met haar sierlijke bewegingen en bijna kinderlijke stem de toeschouwer betovert. Toch trekt haar wederhelft, zanger/gitarist Danny Mommens, ook de aandacht door middel van doordringende kreten en zanglijntjes. Doordat ze zo opgaan in hun performance hebben ze nauwelijks tijd om elkaar aan te kijken, maar als het toch gebeurt, zorgt dit voor vertederende momenten.
Als Danny een paar meisjes het podium optrekt, loopt het een beetje uit de hand: anderen voelen zich geroepen hen achterna te gaan en binnen een mum van tijd is er een echt feestje aan de gang. Een jongen krijgt een gitaar in zijn handen gedrukt, een ander grijpt een microfoon en gaat er vrolijk in staan schreeuwen tot een roadie ingrijpt. Plotseling verdwijnt de band van het podium en krijgt het publiek te horen dat er een technisch probleem is – misschien is er in de feestvreugde een snoertje losgeschoten? Na deze korte onderbreking nemen de bandleden hun plaatsen weer in en spelen ze nog een laatste nummer, maar je kunt zien dat de lol er voor hen nu toch een beetje af is. De electropop is op, het bord is leeg. Het voorgerecht smaakte goed, het hoofdgerecht eveneens, alhoewel de kok misschien met een ietwat onbevredigd gevoel achterblijft.