De Grote Zaal is goed gevuld. De gemiddelde leeftijd van het publiek ligt vandaag wat hoger dan normaal: het merendeel van de toeschouwers is boven de vijfendertig. Niet zo verwonderlijk, aangezien de band Tower of Power al sinds eind jaren zestig bezig is. Toch zijn er ook behoorlijk wat jongere mensen aanwezig, die de muziek blijkbaar ook kunnen waarderen. Als het zaallicht wordt gedimd, laat de band er geen gras over groeien: er wordt meteen een stevige funktune ingezet en negen van de tien bandleden komen het podium op. Het publiek begroet hen met gejuich en een warm applaus. Even later komt ook leadzanger Larry Braggs ten tonele. Hij zingt een van de bekendste nummers van Tower of Power: Soul with a capital “S”. Larry, die sinds 2000 deel uitmaakt van de band, zorgt met zijn krachtige stem meteen voor kippenvel. Het lijkt alsof dit hem geen enkele moeite kost en hij alle noten, van laag tot hoog, er met gemak uitgooit. De meeste leden van de band zijn bepaald niet jong meer, maar het ontbreekt hen niet aan energie. Onder luid gejuich van de toeschouwers voeren zij leuke danspasjes uit. Er wordt natuurlijk ook een hoop gesoleerd, met name door gitarist Jeff Tamelier en Tower of Power veteraan Stephen ‘doc’ Kupka, die de baritonsaxofoon bespeelt. Met zijn grote bril en bolle wangen doet hij af en toe aan een kikker denken. Bassist Rocco Prestia staat voornamelijk rustig zijn ding te doen op de achtergrond, maar geeft zo nu en dan ook een lekkere solo weg. Alle bandleden spelen enorm strak, er wordt geen foutje gemaakt. Hoewel Larry Braggs het grootste deel van de lead zang voor zijn rekening neemt, zingt Emilio Castillo, de oprichter van de band, ook een nummer. Zijn stem is misschien niet zo krachtig als die van zijn collega, maar hij weet wel alle goede noten te raken en heeft een goede uitstraling. Het is geweldig om te zien dat deze man, die toch al meer dan vijfendertig jaar met de band optreedt en waarschijnlijk al honderden malen dezelfde nummers heeft gespeeld en gezongen, er nog ontzettend veel plezier in heeft. Het officiële laatste nummer is de hit What is hip, die flink meegezongen wordt door het publiek. De band verlaat hierna het podium, maar er wordt zo hard geapplaudisseerd dat een toegift niet uit kan blijven. In de twee nummers die ze nog spelen laten alle muzikanten zich van hun beste kant zien. Als het optreden afgelopen is wordt er nog een Tauwâh of Pauwâh tekening van Haagse Harry tekenaar Marnix Rueb verloot. Hierna komen Larry Braggs en Jeff Tamelier nog even het podium op om de handen van hun fans te schudden of een praatje met ze te maken. Zo’n wereldband, zo’n goed optreden en dan toch nog zo bescheiden. Dat zijn nog eens echte muzikanten.