Jeru The Damaja hoort bij de gevestigde orde in hip hop land, maar hip hop land is verdeeld. De meeste hip hoppers staan onder het gezag van money, fame and bitches. Ze rappen erover, ze gedragen zich ernaar en ze willen het. Maar Jeru niet. Jeru is the prophet, the wise man, the spiritual brother. Hij rapt vanuit zijn diepste bewustzijn, nog eens extra uitgediept door een flink potje meditatie en de verzamelde werken van J. Edwards Flintstone, niet te verwarren met Fred. Dat is wat Jeru the Damaja zijn publiek wil laten geloven. Er gaat geen liedje voorbij zonder dat hij over dit onderscheid in hip hop land rept en zijn positie erin verheerlijkt. En gelijk heeft hij. De gemiddelde rapper spuwt 726 lettergrepen per track en er zit geen zinnige tussen. Niet dat dit per se hoeft, maar toch, die bitches heb je op een gegeven moment ook wel gezien. Bovendien maakt geloofwaardigheid de artiest. Maar hoe geloofwaardig is the Prophet zelf? Jeru verschijnt, na een energiek voorprogramma van the Brutal Monkeys, voor een gewillige horde. Nog voordat er de eerste noot heeft geklonken, commandeert hij de verzamelde armen al drie keer in de lucht. “I’m gonna bring you the real hip hop, anybody here who doesn’t know Jeru the Damaja?” Wee je motherfucking gebeente als het antwoord ontkennend is. De beste man valt bijna uit zijn rol als een stem uit de zaal meedeelt dat hij geen idee heeft. Maar Jeru herstelt zich, zichtbaar. Maakt snel vriendjes met de dissonant en dan gaat het los. Vrij standaard hip hop beats, vrij standaard rap flows. Degelijk, dat zeker, maar zonder enige experimenteerdrang. Da Prophet mag zich dan afzetten tegen zijn collega-rappers, hij houdt zich wel degelijk aan de regels van het spel. Ondertussen lurkt het Licht aan een dikke fles zware booze, de oogjes steeds loddiger. Zijn show blijft redelijk overeind. Hij communiceert veel met het publiek en vindt zichzelf grappig. Openlijk speculeert hij over een toekomst als stand-up comedy artiest. Welja. Het siert de man dat hij niet al na een uurtje zijn biezen pakt, zoals veel andere Amerikaanse rappers doen. Het publiek slikt het allemaal voor zoete koek en het was dus heel geslaagd. Nee maar serieus, het kon er mee door. Het hield alleen niet over.