Op de zesde dag van de almaar doordenderende Haagse Popweek staan twee jonge, aankomende bands in de Cremers aan de Prinsestraat. Nhoa zit in de hoek van de stonerrock, Sulphur in die van de alternatieve rock. Nhoa, een stonerachtige gitaarband uit Den Haag en Amsterdam, gaf de aftrap. De band heeft een stevig fundament van twee duelerende gitaren, loodzware bas en een zangeres, Mikka, die daar moeiteloos overheen komt. Aan uitstraling heeft zij geen gebrek. Het geluid dat de band neerzet is lekker stevig en hard. De nummers worden met intensiteit uitgevoerd. De band klinkt vooral goed als het wat steviger wordt. Hoe heftiger de band, des te lekkerder klinkt het. De set stort dan ook af en toe in als er rustiger nummers worden gespeeld. De missie lijkt duidelijk: gewoon nog veel meer lekker stevig te keer gaan en iets meer aandacht aan de liedjes besteden. Dan wordt Noah een toppertje. De vier heren van Sulphur tappen uit een geheel ander vaatje. De s’-Gravenzandse band maakt alternatieve gitaarpop. Het grote verschil met veel bands uit de alto hoek is dat Sulphur het distortion pedaal uitlaat. Het geluid wordt daardoor niet kaal of dun maar klinkt vol. De liedjes en melodieën zijn ijzersterk en niet meer uit het hoofd te branden . Het geluid is glashelder. De drummer is behept met een flinke dosis techniek en vult met vette fills precies goed in. De set is afwisselend en dynamisch. Op momenten dat eenvormigheid lijkt te ontstaan, slaat de band ineens een andere weg in en speelt hoekige structuren. Sulphur is één van de openbaringen van deze Haagse Popweek, waar we vast en zeker nog veel meer van gaan horen.