De Pater aan het Achterom is sinds jaar en dag de vaste locatie als het om de eerste zaterdag van de Haagse Popweek gaat. Aan de bands Mick en The One Jaded de schone taak om de Pater op zaterdag 15 oktober van een stukje rockmuziek te voorzien. The One Jaded deed het op een geheel eigen wijze en Mick probeerde de gemoederen op scherp te zetten. Even na de klok van tienen stapt het viertal The One Jaded het podium van de Pater op. De band is gelijk een vreemde eend in de Haagse bijt. Het accent van de gitarist verraadt dat de band afkomstig is uit Vlaanderen. Wat doet een Belgische band in de Haagse Popweek? Na nader informeren blijkt dat de drummer gewoon in de Residentie woont. Daarnaast had de band hoge ogen gegooid tijdens een voorronde van Plein Open. Helaas kon de band niet spelen op dit buitenfestival. Vandaar dat het HPC, de organisator van Plein Open en de Haagse Popweek, deze band een tweede kans geeft in de muzikale herfstvakantie. De vier muzikanten ogen geroutineerd maar na de eerste tonen is het weer duidelijk dat schijn bedriegt. Dit optreden is één van de eerste voor The One Jaded. De muzikanten doen hun uiterste best, maar hebben duidelijk moeite zich staande te houden. De band speelt slordig en rommelig. Tussen de nummers door wordt er te veel pauze genomen en zijn de muzikanten alleen bezig met hun instrument en zichzelf in plaats van met de band en het publiek. Toch weet de band bij vlagen te rocken. Dit zorgt ervoor dat het optreden charmant overkomt. Zo heeft de gitarist een eigen geluid en genoeg power om een eigen stijl op te bouwen. De zanger daarentegen heeft de kunst afgekeken van Keith Caputo. Vele maniertjes van deze briljante frontman komen regelmatig langs. Ondanks deze magere vertoning is de Pater goed gevuld en blijft het publiek de band trouw, al wordt er slechts een korte set gespeeld van maar 35 minuten. Mick is de tweede band in de Pater deze avond. Nog voordat deze formatie één noot heeft gespeeld, is het café aan het Achterom afgeladen en onprettig vol. Voor aan het podium staan vele vrouwen. Ze hopen dat zangeres Micky Kieboom tijdens het optreden contact met hen zoekt. Op bas vinden we Francis Locadia die nog geen uur geleden in de Saturnus heeft opgetreden. Daar speelde hij met de band Treeskin. Vanavond speelt Francis dus een dubbelrol. Dat veel aanhang en een bekende vader nog geen goede band maken bewijst Mick. Zangeres Micky, is de dochter van Franse Bulldog baas Wim. Ze betoont zich een ware frontvrouw die gemazzeld is met een dijk van een rockstem. Weliswaar komt het bekende rijtje rockchicks langs wat haar stemregister betreft: Beth Hart, Melissa Etheridge, Bonnie Tyler en Sass Jordan. Maar dit maakt haar zangkwaliteit niet minder. Wel heeft de band te veel noten op zijn zang. Mick betreedt het podium met een bepaalde attitude en schept hierdoor hoge verwachtingen. Het allereerste optreden op Schollenpop is duidelijk te vroeg gekomen. Al tijdens het eerste nummer vallen de bandleden door de mand. Een stevig volume kan niet alles verdoezelen. Beide gitaristen zitten elkaar constant in de weg en geven elkaar niet de ruimte. Ook de dynamiek is ver te zoeken. In plaats hiervan gaan de muzikanten op volle kracht en vergeten dat rockmuziek best spannend mag zijn. Hier en daar wat gas terugnemen, met toevoeging van een akoestische gitaar of piano, kan de muziek van Mick best aan. Ondanks dat het publiek vol bekenden en vrienden van de band aan de voeten van zangeres Mickey ligt, zit het de band niet mee. De samples die tussen de nummers door klinken, gaan volkomen de mist in doordat de bandknop te vroeg of te laat wordt ingedrukt. Daarnaast voegen deze samples aan de rock van Mick niets toe. Minder is meer zou een les voor Mick kunnen zijn. Hoewel de avond muzikaal wat matigjes is, mag de Pater niet klagen. De biertap heeft op volle toeren gedraaid en het concept van de Haagse Popweek is niet verloren gegaan. Deze volle bak belooft wat voor de rest van de week.