Wie van singer songwritermuziek houdt is vanavond zeker op zijn plaats bij eetcafé Savanna. Bij binnenkomst wordt je verwarmd door een groepje enthousiaste muzikanten en opgewarmd door een openhaardvuur. Je voelt je meteen thuis met Singer Songwriter Unite, White Sands en Templo Diez. Hier en daar zitten voor aanvang nog groepjes mensen te eten, liggen instrumenten verspreid over de grond en hebben anderen weer een goed plekje opgezocht bij het haardvuur. Vanavond is een volle avond. Maar liefst vijf singer songwriters onder de noemer Singer Songwriter Unite (SSU) treden op. Daarna volgen White Sands en Templo Diez met in de hoofdrol Pascal Hallibert. Als eerste van de SSU treedt Christian Alsemgeest op. Maar hé, wat is dat nou? Oorspronkelijk is Christian niet aangesloten bij SSU. Bij nader onderzoek blijkt dat Jeroen van der Wiel op vakantie is in Griekenland en dat mede-SSU’er Stefan Oosthof een geschikte invaller heeft gevonden. Christian is inderdaad geschikt om te mogen openen. Zijn popliedjes liggen lekker in het gehoor en hier en daar sprenkelt hij zelfs met blues. Iemand uit het publiek merkt op dat hij soms net een jonge Elvis lijkt, zoals hij daar staat te spelen met zijn gitaar. Onderling spreken de Singer Songwriter Unite-leden af wie daarna mag spelen. Komen ze er niet uit, dan trekken ze lootjes, maar meestal maakt niemand er problemen over. Stefan Oosthof mag als tweede. Met zijn witte gitaar in de hand brengt hij vier nummers ten gehore. Mooie, gepassioneerde liedjes over onder andere liefde voeren de boventoon. Heel wat anders dan ten tijde van Broshim. Hier laat Stefan zien dat het helemaal niet eng is om je gevoel te uiten. Dat levert romantische plaatjes op. Jammer genoeg is er niet meer tijd voor nog meer. Savanna heeft zich waarschijnlijk vergist door te denken dat Singer Songwriter Unite één band is. Vandaar dat er in hoog tempo wordt gespeeld om White Sands en Templo Diez op tijd te laten beginnen. Volgende in de rij is Nadine & Me. Nadine speelt zittend gitaar en concentreert zich hevig op haar spel. Daardoor lijkt ze wat in zichzelf gekeerd. Me is de altijd vrolijke zangeres Cecile Morel. Zij voorziet de liedjes van extra pit en expressieve gebaren. “Vandaag spelen we in de Savanna en vanochtend is er een Savanna geboren in het Big Brotherhuis. Wij hebben ook een liedje geschreven over een meisje, maar dan over eentje die vermoord is.” Eva neemt als laatste SSU’er plaats. Het is een mooie verschijning, ze lijkt net een elfje. Vederlicht glijden haar vingers over de toetsen. Het pianospelen gaat met het grootste gemak. Qua zang is de vergelijking met die andere bekende pianospelende roodharige nog steeds niet ver te zoeken. Na ruim een uur is het de beurt aan White Sands, een van de vele nevenprojecten van talentvolle Pascal Hallibert. Hij maakt gebruik van gitaar en mondharmonica en wordt begeleidt op toetsen. Sferische beelden doemen op; nog nooit hebben dorre woestijnen er zo mooi uitgezien. Jammer dat sommige mensen in het publiek dat niet doorhebben en overal doorheen kletsen. De zang en muziek zijn zo mooi op elkaar afgestemd, dat je af en toe vergeet te ademen. Zelfs nog mooier is de band die erna komt: Templo Diez, de band van Pascal Hallibert. Naast vaste leden Leejon Verhaeg en Paolo Panza is de band nog niet zo lang geleden uitgebreid met toetseniste en bassiste Gloribel Hernandez en violiste Saskia van de Giessen. Dit is een zeer welkome aanvulling, zeker omdat de twee dames qua vocalen prachtig bij de muziek passen. Intieme filmische nummers strelen uiterst sfeervol de oren. Desolate, doch interessante en harmonieuze sprookjeslandschappen maken de beelden compleet. Er wordt een atmosfeer gecreëerd waar je kippenvel van krijgt, zeker wanneer Gloribel het nummer Sal inzet. Op slag is het overal stil in de Savanna. Het optreden kan ook hier niet lang genoeg duren. Helaas komt aan al het moois een eind, zo ook aan deze ontzettend gezellige, geslaagde avond. Buren van de Savanna ook weer blij, het blijft tenslotte een doordeweekse dinsdagavond.