In de Papestraat zit een kelder waar veel live muziek te bewonderen valt: Lokaal Vredebreuk. Op woensdag 19 oktober was dit café ook een locatie voor de Haagse Popweek. Zoals gewoonlijk was de sfeer hier enorm gemoedelijk. De band The New Vera’s maakte een goede indruk, maar Rieneke lukte het net niet de zaal te betoveren. Als Rieneke en haar twee begeleiders, Ruben en haar broer Gijs, het kleine podium van Lokaal Vredebreuk bestijgen, zijn er al redelijk wat mensen die met de kwaliteiten van deze Goudse kennis willen maken. “Raar genoeg treed ik alleen in Den Haag op,” zegt Rieneke voordat ze haar set begint. Niet vreemd; in Den Haag wordt ze omarmd als een ster. Na het winnen van de HPC singer/songwritermarathon is haar naam als een lopend vuurtje door de stad gegaan. Eind van de zomer stond ze op het Amnesty Internationalbenefiet op de Denneweg. Daar werd ze al begeleid door de twee heren. Toen was het allemaal erg onwennig en kwam het wat geforceerd over. In Lokaal Vredebreuk klinkt het meer als één geheel. Rieneke heeft zich tegenwoordig meer toegelegd op zang. Af en toe pakt ze haar gitaar nog ter hand om zichzelf te begeleiden. Maar meestal laat ze dit werk over aan haar twee begeleiders. Openingsnummer Want you trekt hierdoor gelijk de aandacht. Rieneke zet de refreinen kracht bij door middel van een tamboerijn. In het nummer Courage neemt haar broer Gijs slechts twee ritme-eien en de tweede stem voor zijn rekening. Haar frisse, frivole stemgeluid gecombineerd met vrolijke, intieme liedjes brengen hier en daar een kleine glimlach op het gezicht van de toeschouwers. Soms laat ze de mensen geloven dat Joni Mitchell in Vredebreuk staat. Broertje Gijs versiert de nummers op zijn Fender Telecaster met jazzy akkoorden, zoals in de nummers Diamand en Memories. Toch zet de betovering niet door en is het repertoire van Rieneke iets te veel van hetzelfde. “Het is breekbaar als matglas,” zegt iemand nog gekscherend als hem gevraagd wordt wat hij van Rieneke vindt. The New Vera’s doen de breekbaarheid van Rieneke vergeten. De vijf heren brengen doorleefde, zeventiger-jaren rootspop met een zanger die doet denken aan Rod Stewart en Kelly Jones. Muzikaal leunt het erg op de Britse popklassiekers, alsof Elton John, The Beatles, The Faces met wat leden van The Eagles nummers hebben geschreven. Niet vreemd, de band bestaat namelijk uit vier Engelsen en één Nederlander. The New Vera’s is zonder meer één van de betere bands van de Haagse Popweek. Lokaal Vredebreuk is goed vol gestroomd. De band heeft een hoop aanhang. Sommige nummers worden woord voor woord meegezongen. Zanger Neil heeft er zin in vandaag. Met een hoedje op gooien hij en zijn begeleiders het publiek de ene na de andere mooie popsong voor onze voeten.Tijdens Till I get there moet The New Vera’s nog even op temperatuur komen. Vanaf het derde nummer Marvellous way gaat de band als een trein. Dubbele gitaarpartijen die elkaar prima aanvullen, af en toe ondersteund door toetspartijen van de zanger. Maar het zijn vooral het gruizige stemgeluid en de doorleefde sound die de band sieren. Tot aan het eind van de set blijft het publiek geboeid door de prettige nummers als Houdini en Chugg. Zelfs zo erg, dat alle aanwezigen om een toegift vragen. “One for the road!” roept Neil en de band laat het nog één keer zien in Million Quid. Na vanavond is de naam van The New Vera’s gevestigd. Duidelijk een enorm goede band, die het gaat om muziek in zijn puurste vorm. Engelser kan haast niet. We willen dit vijftal wel eens aan het werk zien op een groot podium. Iets voor de Kleine Zaal van het Paard van Troje?