Hij is een dagje ouder. Zestig al. Zijn uitdunnende haardos baart hem zorgen. Zijn stem gelukkig niet, die is nog even krachtig als toen hij begon, in 1961 met The Zombies. Colin Blunstone gaf met Rod Argent en hun begeleidingsband op 28 oktober een prachtig concert in De Boerderij in Zoetermeer. Voor aanvang nam de ster van de avond plaats op de pluche bank in de kleedkamer om wat vragen te beantwoorden. Sinds Colin en Rod weer samen spelen, al een jaar of vijf, zijn ze ook weer de studio ingedoken. Het nieuwe werk verschilt duidelijk van dat waarmee ze ooit begonnen. “We zijn niet met opzet een andere weg ingeslagen. Wat we nu doen is het gevolg van een natuurlijke ontwikkeling.” The Zombies, waarmee ze hits hadden als She’s not there en Time of the season, ging eind jaren zestig uit elkaar. Colin bleef wel contact houden met zijn ex-bandleden, vooral met Rod. Hij nam ook repertoire van hem op toen hij solo verder ging. Colin had later nog een grote hit met Old and wise met The Alan Parsons Project. Daarna werd het stil. Uiteindelijk richtten Rod en hij toch weer een nieuwe Zombiesband op. Vaste leden zijn bassist Jim Rodford, die in de jaren zeventig samen met Rod de band Argent oprichtte, en zijn zoon Steve op drums. Deze keer hadden ze gitarist Marc Johns meegenomen op toer. Colin nam het voortouw om weer een band op poten te krijgen. “Ik heb Rod benaderd of hij weer met me wilde toeren. Zo is het begonnen. Hij is een fantastische songwriter, die ook heel makkelijk schrijft. Hij heeft een enorme hoeveelheid nummers geschreven waaruit we kunnen putten.” En dat is de reden waarom ze nooit op sixties festivals spelen: “Niet omdat we beter zijn, maar we zijn anders dan de bands die daar spelen. Wij brengen behalve oud ook nieuw repertoire.” Wonderlijk dat Colin nog altijd zo hoog kan zingen. “Nou, mijn stem is wel wat lager geworden, hoor, maar ik doe elke dag stemoefeningen. Ook vlak voordat ik het podium op ga. Die helpen echt.” Ze toeren wat af met zijn allen. Onlangs Amerika en Canada, nu Nederland en België en in februari Japan en de Filipijnen. “Rod en ik vinden het allemaal heel spannend. Vanaf de zeventiger jaren hadden we geen van beiden meer getoerd. Ik ben sinds een jaar of negen weer bezig. Het merendeel van de tijd genieten we ervan met volle teugen. Alleen al dat reizen, dat is wel erg vermoeiend. Maar dat hebben we er graag voor over. We vinden het hartstikke leuk om live te spelen, vooral omdat we dachten dat ons dat nooit meer zou overkomen.” Colin interesseert zich nog steeds hevig voor popmuziek. “Maar vraag me niet naar namen van bands, daar ben ik slecht in. Ik heb een dochter van achttien jaar en één dag. Gister was ze dus jarig.” Colin straalt van trots. “Zij koopt de ene cd na de andere en heeft altijd muziek op staan. Heel hard. In een gewoon gezin zou de vader schreeuwen: ‘Kan het wat zachter?’. Ik roep naar boven: ‘Hé, dit vind ik goed. Wie zijn dit?’ Zo blijf ik op de hoogte van wat er nu gebeurt. Zelf luister ik naar onbekende singer/songwriters. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe, nog niet ontdekte liedjes.” De Boerderij is zijn favoriete podium in Nederland. “We hebben hier nu een keer of vijf opgetreden. De eerste keer voor een man of vijftig, zestig. Iedere keer komen er meer mensen. Vanavond is het volle bak. Dáár doen we het voor.” De band speelt graag in Holland. “Ik heb vorig jaar vijf weken in Nederland getoerd. Geen moment heimwee gehad. Nederlanders zijn aardig en ik ben gek op het eten hier. De hele band heeft een zwak voor jullie land.”