Seven rockt Zwarte Ruiter

Veelheid aan apparatuur en instrumenten garandeert nog geen variatie

Lilian van Dijk, ,

Zeven gitaren heeft de ene gitarist, vijf de andere en de bassist heeft twee bassen. Een beetje kansrekening leert dat Seven daarmee in zeventig verschillende combinaties kan spelen. De vette effectenbakken erbij geteld biedt het de band een gigantisch scala aan geluidsmogelijkheden. En toch is het gewoon rock, Haagse rock, wat het oplevert. Dat hoorden bezoekers van De Zwarte Ruiter op de Grote Markt in Den Haag op donderdag 3 november.

Veelheid aan apparatuur en instrumenten garandeert nog geen variatie

Zeven gitaren heeft de ene gitarist, vijf de andere en de bassist heeft twee bassen. Een beetje kansrekening leert dat Seven daarmee in zeventig verschillende combinaties kan spelen. De vette effectenbakken erbij geteld biedt het de band een gigantisch scala aan geluidsmogelijkheden. En toch is het gewoon rock, Haagse rock, wat het oplevert. Dat hoorden bezoekers van De Zwarte Ruiter op de Grote Markt in Den Haag op donderdag 3 november. Seven speelt zeker geen slechte rock. Hier staan vijf muzikanten die van wanten weten. Ze maken er wat van. Hier en daar wordt heus wel wat gefreakt met alle apparatuur om een wat psychedelisch randje aan de songs te haken en de rockposes zijn indrukwekkend. Maar soms ontbreekt er iets aan het optreden, waardoor de band niet alle toeschouwers blijft boeien. Aan het begin van het optreden puilen de balkons nog uit; later op de avond staan en zitten er nog maar een paar mensen. De kracht van het repertoire kan daaraan debet zijn. Soms komt de band met sterke nummers, dan weer zakt het wat in en laat het liedje geen onuitwisbare indruk achter. De teksten, voor zover verstaanbaar, gaan over de gebruikelijke thema’s: liefde, verliefdheid, verlangen en verbroken relaties. Aan inzet ontbreekt het de band zeker niet. Het komt de muzikanten uit de tenen, zo ontzettend doen ze hun best. En gelukkig is er ook een grote groep bezoekers die de band het hele optreden door trouw blijft. Het laatste nummer, All I want is you, begint met een soort breed uitgesponnen, freaky intro. Geen idee waar dat heen gaat. Maar dan gaat het toch over in een vrij doorsnee rocksong. Op dat moment gaan er een paar mensen los. Pogoënd en slamdancend eigenen ze zich het gebied direct voor het podium toe. De nieuwste variant: snel ronddraaien met een kameraad op de rug. Fans heeft Seven dus in elk geval meegebracht. Sommige mensen zingen de teksten uit volle borst mee en brullen op verzoek graag iets door de microfoon. De lang verwachte cd komt voorlopig nog niet uit, vertelt een van de bandleden, en wellicht terecht. Het repertoire kan nog sterker, de nummers wat aparter. Want Haagse rock kennen wel al, in vele varianten en verschijningen. Je moet als band iets toe te voegen hebben om boven het maaiveld uit te komen.