Chris Delwel (D.I.S.C.O., Speakers) zei het al: “Het is herfst en de bands vallen als blaadjes.” Inmiddels heeft de herfstdepressie ook de Cecile Morel Band bereikt. Hieronder volgt Ceciles persoonlijke relaas. Zondagavond, 22.23 uur. Nog snel mail ik aan mijn bandleden dat de bandrepetitie morgen gewoon doorgaat. Dit om misverstanden te voorkomen. De laatste paar maanden zit er behoorlijk de klad in onze wekelijkse repetities. Drukke agenda’s, andere ambities, ieder van ons vind telkens wel iets beters te doen. Het is maandagochtend, 10.48 uur als ik mijn computer aanzet. Een mailtje van de bassist rolt binnen. Vanwege onverenigbare muzikale smaken zal hij de band acuut verlaten. Vergenoegd wrijf ik in mijn handjes. Plan C kan in werking treden! Het is begin september als ik in Rockpalace bassist C. tegen het lijf loop. Het klikt zo goed dat we gelijk e-mailadressen uitwisselen. In de maanden daarop smeed ik snode plannen om mijn huidige, niet gemotiveerde, bassist te vervangen door bassist C. Maar dat zou niet netjes zijn. Het zou onrust in de band creëren. Men zou mij wel eens niet aardig kunnen gaan vinden. Twee maanden lang tob ik over wat nu te doen. Op die maandagochtend is het getob eindelijk voorbij. Heerlijk. Gelijk bel ik bassist C. Heeft hij zin/tijd om de ontstane hiaat op te vullen? C. ziet het gelukkig nog steeds zitten. Ik mail de overige twee bandleden: we gaan niet repeteren, we gaan vergaderen! Hopelijk kunnen we de neuzen snel weer dezelfde kant op krijgen. Dan zet ik ook mijn mobieltje aan. Hé, een sms’je van de percussionist, gedateerd van de dag ervoor. Vanwege een interview zal hij niet aanwezig zijn bij de repetitie. Ik grijp de telefoon. Het moet maar eens uit zijn met dat afstandelijke ge-e-mail. We kunnen de vergadering toch gewoon rond zijn interview plannen? De percussionist neemt aarzelend aan en bekent dat hij net een e-mailtje heeft gestuurd. Dat moet ik eerst maar eens lezen, zegt hij. Nu blijk ik recht voor het computerscherm te zitten. Resoluut klik ik het bericht aan. In navolging van de bassist besluit ook de percussionist de band te verlaten. Ditmaal is zijn nieuwe baan de reden. Hij zal het de komende maanden erg druk gaan krijgen. Omdat hij daarnaast bezig is zijn eigen muziekproject uit de grond te stampen sluit hij een verdere samenwerking uit. Hij blijkt hier al twee maanden met de bassist, die een goede vriend van hem is, op te hebben zitten broeden. Deze keer zit ik er echt doorheen. Ik besluit een doos kersenbonbons aan te breken. Die doos heb ik de dag ervoor van drummer A. gehad toen hij hier op de koffie was. We schrijven mei 2004 als drummer van het eerste uur, A., op een zonovergoten terras meldt dat hij klaar is om weer toe te treden tot de band. A. heeft de band destijds verlaten vanwege de liefde. Nu hij met de ware gaat samenwonen, is de weg weer vrij voor muzikale aspiraties. Maar het settelen duurt iets langer dan gepland en het plan tot herintreding verdwijnt naar de achtergrond. Het is zomer 2005. A. laat nogmaals weten zin te hebben in een hernieuwde samenwerking. Deze keer willen mijn bandleden er niet van weten. ”Dan komen we in een soort van rockcircuitje terecht!” is de angst. Die angst wordt door mij niet gedeeld: rock is helemaal niet eng en daarnaast is A. geen typische rockdrummer. Maar met drie tegen één lijkt zijn lot bezegeld. Hij zal voorlopig niet toetreden tot de band. In stilte wacht ik mijn kans af. Misschien dat ik A. nog op een later moment kan herintroduceren. Dat later allang is begonnen, blijkt op die bewuste maandagmorgen. Plan A. is in werking getreden! Nu ik toch aan het mailen ben doe ik gelijk een mailtje richting A. Geldt zijn aanbod nog? Gelukkig lijkt het A. nog steeds leuk om iets nieuws te beginnen. Hij stelt voor om daar binnenkort eens over te spreken. Lichtelijk trillend door alle gebeurtenissen (of is het de chocola?) ga ik op weg naar de gitarist. Wat vindt hij er nou allemaal van? De gitarist blijkt de hele dag met de e-mailconversatie in zijn maag te hebben gezeten. Hij kan de energie om de band weer vanaf de grond op te bouwen niet meer opbrengen. Met andere woorden: hij is het bandleven zat. Een onverwachte move. Ik heb geen plan B voor de gitarist achter de hand! Of een plan C of een plan A. Nog een uur praat ik op hem in, maar het mag niet baten. Ook hij houdt het voor gezien. Kort en goed: ik zoek dus een gitarist. Liefst een beetje goeie, want mijn oortjes zijn door de vorige erg verwend. Zo snel kan het dus gaan. Heren, dames, bandleden, bandleiders, wees alert! Always have a plan B. Or C. Or A.