Na vorig jaar een jaartje te hebben overgeslagen, was het zaterdag 26 november weer tijd voor dagje Beurspunk in Delft. Vanaf half vier speelden in O.J.V. de Koornbeurs achtereenvolgens The Excessum, The Better Offs, Sidekickbob, Rene SG, the Corrosives, Makiladoras, Mise en Scene en Hateful. Deze gevarieerde line up zorgde voor een multiculturele opkomst van locals, bescheiden hanenkammen, skins, skaters, veganisten, vleeseters, studs, patches, gegen nazis shirts, metalshirts, spijkerjasjes, panty’s vol gaten en punkrockhippies. Bij binnenkomst van 3voor12/denhaag is the Excessum al bezig en speelt klassieker Bro hymn tribute van Pennywise. Dit nummer, dat altijd op een flinke respons kan rekenen, sterft een eenzame dood omdat de zaal nog maar amper gevuld is. Op zich jammer voor de jonge viermansformatie uit Venray, maar de snelle skatepunk kan niet echt indrukwekkend worden genoemd. Rechttoe rechtaan worden de regeltjes netjes toegepast waardoor het muzikaal allemaal nog vrij aardig klinkt. Helaas is de zang is niet best en niet te goed te horen, net als de tweede gitarist. Een stuk overtuigender zijn the Better Offs uit de suburbs van Rotterdam, punkrockcity number 1. Energiek, in zwarte T-shirts en blauwe spijkerbroeken gekleed, speelt het vijftal straightforward punkrock, die nog het meest doet denken aan bands als Schreeching Weasel, Face to Face and Good Riddance. Wel duurt de set net iets te lang om tot het einde te blijven boeien. Dan is het de beurt aan het altijd gezellige Sidekickbob, dat het eerste nummer opdraagt aan Marco Vettorato. Een maand geleden viel de zanger van punkrocklegende de Vopo’s vanuit zijn slaapkamerraam ongeveer tien meter naar beneden. Vandaar dat de Vopo’s noodgedwongen moesten afzeggen voor deze editie van Beurspunk. Wonder boven wonder overleefde hij de val en is na vier weken gelukkig weer bij bewustzijn gekomen. Als een ware punkrockgodfather wenst Sidekick-Arno hem alle sterkte toe. Vervolgens raast de Sidekickbob Express als een opgevoerde TGV verder zonder enige vertraging. Met de Zeke-achtige punkrock maakt de band zijn live reputatie meer dan waar, met zo’n achttien songs in een krap halfuurtje. Toch blijkt het allemaal veel sneller te kunnen als Rene SG de speedrocktroon bestijgt. De speedrockpioniers van Peter Pan Speedrock lijken maar een stel ouwe lullen vergeleken bij deze ‘new kings of speedrock’ uit Amsterdam, letterlijk en figuurlijk. Gewapend met het authentieke model van Gibson, moddervette power chords en yells als Fuck you, Fucking hell en To hell with you wordt de vloer aangeveegd met de ongeschreven regels voor popsongs en dat alles ranzig verpakt in ultrakorte nummers. Na de eetpauze stroomt de zaal pas echt goed vol, waar The Corrosives gretig gebruik van maakt. Het lijkt alsof het grote deel van de bezoekers speciaal zijn gekomen voor de oldschool streetpunk van deze punkpubers. PunK met een grote k, die er agressief op los ragt en hard aanslaat zonder ook maar een moment te vervelen. Voor de actualiteiten binnen en buiten de krakerswereld uit het hoge noorden en de landelijke politiek schakelen we over naar onze correspondenten van Makiladoras. Met hun hardcore/metal georiënteerde crust-punk als medium worden alle feiten fijntjes uit de doeken gedaan, waarbij alle frustraties fysiek kunnen en mogen worden afgereageerd. Het schattige accent van zangeres Eva verandert in een mum van tijd in een strot waar menig metalband jaloers op is. Of de boodschap echt te verstaan is, zal het publiek een vegetarische worst zijn. Als de rust is teruggekeerd, is het tijd voor Mise En Scene. De sympathieke zuiderburen proberen met veel lol en hun street-ska-punk het uitgedunde publiek weer aan het dansen te krijgen. Aan enthousiasme ontbreekt het hen niet en het lukt hen zelfs om bij een groepje die-hards de voetjes weer van de vloer te krijgen. De rest gelooft het wel en kijkt ernaar, zelfs als het nummer Old friend van Rancid langs komt. Op de plaat klinkt Mise En Scene vrij netjes, maar live komt het allemaal wat minder uit de verf. Een waardig slotoffensief komt van het Schotse Hateful, dat aanstekelijke, catchy in-your-face punkrock maakt, geschoeid op de leest van The Business en US Bombs. Hoogstaand is het misschien niet, maar het rockt wel de pan uit. Bovendien heeft het gebrabbel door de microfoon van de bassist een hoog entertainment gehalte en is het maar moeilijk om stil te blijven staan, misschien ook door de stevige trillingen die het geluid veroorzaakt, dat inmiddels wel erg hard staat. Aan alles komt een eind, zo ook aan een geslaagd Beurspunk, een lange dag gevarieerde punk die je niet in je koude kleren gaat zitten. Maar gelukkig is er nog nooit iemand doodgegaan aan een flinke (over)dosis punk. En die piep verdwijnt vanzelf wel weer uit de oren.