Het Haagse Vertigo opende de avond. Niets bijzonders voor ze zou je denken, gezien het feit dat de band al eerder het voorprogramma was van de Golden Earring en Live (in Ahoy!). Toch was deze keer wel degelijk op een bepaalde manier een unicum; het was één van de zeldzame optredens dat de bands ná Vertigo harder waren dan de band zelf. Geplande aanvang voor de avond was halfnegen, Vertigo moest echter al om acht uur op de planken. Het publiek druppelde binnen en voor veel mensen was dit de eerste kennismaking met het Haags geluid. Een goede indruk hebben ze zeker achtergelaten, want de band wist op het podium een vonk te produceren die het publiek in één keer wakker schudde. Vertigo gaf een rock ‘n roll show waar menig doorgewinterde rockband nog een puntje aan kan zuigen. De geweldige uitstraling van zanger Denny Haayen hielp daar vooral aan mee. Naast ouder werk speelden ze ook nummers van het rond mei uit te komen album ‘Moments of Clarity’. Heel toevallig heeft hoofdact Therapy? een nummer met de bijna dezelfde titel ‘A Moment of Clarity’, maar om verwarring te voorkomen: er is geen verband. Het Limburgse Dreadlock Pussy was – als vaste support van de Nederlandse optredens van Therapy? – de volgende act die mocht aantreden. De inmiddels redelijk gevulde zaal kreeg een energieke set voorgeschoteld die voor velen een eerste kennismaking geweest zal zijn met nummers van de nieuwe CD “Palm Bridge Rd” die daags na Pasen uitkomt. De geluidsmuur die het zestal neerzette verzandde hier en daar helaas in een brei, waar met name de scratches het slachtoffer van werden. Indrukwekkend was het bij vlagen, overdonderd was het in ieder geval. Het totaal wakker- en doorgeschudde publiek kreeg vervolgens eindelijk waar ze op gewacht hadden. Om je heen kijkend kreeg je het idee dat het publiek voornamelijk uit die-hard fans bestond. Hard werd er meegezongen/gebruld en de pitt was non-stop een gevaarlijke plek om je te begeven. Voor bassist Micheal McKeegan was het een extra speciale dag: het was zijn verjaardag. Voor die gelegenheid floten en schreeuwden de fans nóg een octaaf hoger. De band bestond een tijd uit vier man (met cellist Martin McCarrick), maar is nu gewoon weer een trio, wat veel mensen een grote pre vinden. Na een tijd van grote populariteit met albums als ‘Troublegum’ en ‘Infernal Love’ wilde de band weer hun roots op zoeken en een ruigere, meer underground sound creeëren. Het in september 2004 uitgekomen album ‘Never Aplogise Never Explain’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Lekker ruig en puur, al zijn er ook heel wat verwijzingen naar de poppy-Therapy? te horen. Veel nummers van die nieuwe plaat werden er gespeeld, maar ook oude nummers ontbraken niet in de setlist. Een zeer verrassende Joy Divison medley in de toegift maakte het spektakel compleet. Maar of je nu verheugd bent over de nieuwe weg die Therapy? heeft ingeslagen of niet, duidelijk is dat Therapy? zo'n band is die altijd wel volle zalen zal trekken. "Ik volg deze band al tien jaar. Het liefst hoor ik het oude werk, maar het maakt me eigenlijk niet zo veel uit. De band treedt met zoveel energie op en weet je zo mee te slepen, dat het altijd weer een genot is. Echt, één van de meest sympathieke bands die ik ken", sprak een fan en dat is inderdaad de indruk die je krijgt als je een optreden van Therapy? bijwoont. Een enorm overdonderende, extreem goede live band die het publiek nog jaren mee zal krijgen.