Waarom moeten we bij Soon ‘Hold on a sec... we’ll put you through’ toch steeds denken aan zo’n ‘niks aan de hand’ telefoonstem die je in de wacht zet en je ondertussen trakteert op al net zulke vrijblijvende achtergrondmuziek? Vooral door de telefoonstem neemt liedje vier ‘Take that Blame’ wat dit betreft de schuld op zich. Afgezien van enkele liedjes - het zonnige ‘I’m gonna move ya’, het na 3:40 minuten swingende ‘Getting what you’re getting’ en het zweverige ‘I won’t die’ is dit vooral een plaat die niet zo opvalt. Voor het overige deel van de plaat is er niet veel wat compenseert met de niet zo overtuigende zang in combinatie met de moeilijk traceerbare melodieën en houterige (computer)drums. Pas bij het laatste liedje wordt het nog even gezellig met ‘een cowboylied on speed’, maar dan is het al te laat, want dan heb je al lang en breed opgehangen. Tuut-tuut-tuut, de groeten van .... (de verbinding is verbroken). Volgende keer beter!