Junglefunk mag dan uit de bassist en drummer van Living Colour en percussionist Vinx bestaan, hun optreden in de Speakers (Delft) afgelopen donderdag 24 maart, biedt veel meer dan ritmische improvisatie. Het fabeltje dat een paar virtuoze muzikanten bij elkaar leidt tot muzikale masturbatie kan ook hier door middel van Junglefunk de wereld uitgeholpen worden. Wat we horen is prachtige samenzang bijvoorbeeld. Als Doug Wimbish, bassist extraordinaire met ontelbare effectenpedalen (af en toe laat hij zijn bas gieren als een gitaar), zijn zware stem laat kleuren met Vinx’s loepzuivere r’n’b-achtige stem, klopt het gewoon. Met of zonder gebruik van loops, samples en andere elektronica zorgt dat voor melodieuze songs van vlees en bloed waarin uiteraard plek is voor veel solo’s. Een song zoals ‘Torn’ drijft bijvoorbeeld op een prachtige baslijn. En dan die drumsolo van William Calhoun, meer een soort muzikale ontdekkingsreis van funk naar metal en salsa, is dan wel lang, maar blijft boeien. Maar kom niet naar Junglefunk voor meezingers of deuntjes, kom toch vooral naar Junglefunk om je mee te laten slepen door het ritme, gespeeld door muzikanten die wat meer kunnen dan zichzelf eindeloos repeteren. Die voorspelbare formule kun je liever overlaten aan de huidige hersenloze anti-muzikale MTV-generatie (en twaalf in een dozijn wegwerp r’n’b-artiesten waarbij imago belangrijker is dan muzikale kwaliteiten) die vandaag de dag de hitparades overbevolkt. Dit zijn heren die hun instrument echt beheersen, maar dit zeker niet altijd hoeven te laten zien. Maar als Vinx en met name Calhoun en Wimbish losgaan, dan is Junglefunk als een furieus gevecht tussen de Predator en de Alien waarbij zware (funk)stukken afgewisseld worden met atmosferische Trance en Ambient klanktapijten van een buitenaardse schoonheid. Het uit slechts drie man bestaande Junglefunk (klinkt als acht), moet je gewoon zien en niet alleen horen.