Afgelopen vrijdag 18 maart vond in het Paard van Troje de tweede editie van het Industrial Funk festival plaats. Een indrukwekkende lijst namen, voorlopers op het gebied van de elektronische funk, bliezen in twee zalen op volle kracht door de speakers. Al geruime tijd gonsde het rond dit feest. Vorig jaar was de sfeer uitzinnig. Het publiek kwam en masse in de greep van de zware ‘industriële’ beats en ging genadeloos los. De verwachtingen waren voor dit jaar dus hooggespannen en Nocturnal State, organisator van het feest, trok alles uit de kast om zichzelf te evenaren. Toch ging het niet helemaal los afgelopen vrijdag. De eerste helft van de nacht werd door het grootste deel van het publiek meer gekeken dan gedanst. Wellicht omdat de artiesten maar een beperkte speeltijd hadden, ontbrak het aan opbouw en rust. In beide zalen werd bijna voortdurend op volle kracht doorgepompt. Zeer stevige beats met een soms onprettig hard basgeluid. Het soort geluidmuur waar je zonder een beetje warming-up maar moeilijk inklimt. Het publiek leek verdoofd; onder de indruk, maar niet bij machte te reageren. Het was sowieso geen kinderschotel die men voor de kiezen kreeg. Denk aan Tekno voor gevorderden: gestripte beats die de zaken tot de essentie terugbrengen. Het soort pure chocolade waar je plaatselijke supermarkt haar schappen niet voor inruimt. Ook waren er breaks. Vette, vette breaks. Salvo’s waar je niet mee wegkwam als je inzet geen 103 procent of meer bedroeg. Er was een bepaalde verbetenheid voor nodig om mee te gaan in het hele spektakel en deze verbetenheid kwam pas de tweede helft van de nacht bovendrijven. Beide zalen stonden vol met de dansende feestmeute. Beter te pompen dan te verzuipen en men ging ervoor. De sfeer was goed. Te vergelijken met een obscuur underground feest, maar dan in de chiquere entourage van het Paard. Hoogtepunt was inderdaad: Crystal Distortian, de legendarische pionier uit Engeland. Ook stevig jawel, maar van alle kanten opgevuld met een hoop funky gefreak. Dit pakte leuk uit en het begon te broeien. Waren de dikke snaken tegen die tijd niet zo veelvuldig rondgegaan, dan was de energie ongetwijfeld naar een kookpunt gestegen. Maar het was al een beetje te laat, vrijdag ook hè, hele week hard gewerkt voor de baas en een beetje been weegt toch al snel 10 kilo. Het was al met al een feest dat stond als een fabriek. Geen gelikte concessiemuziek, maar onversneden waar voor geoefende puristen. Qua innovativiteit van de muziek was het regelmatig smullen, en dat de vonk niet volledig oversprong lag aan meer zaken dan het aanbod op zich. Het is te hopen dat Noctural State er volgend jaar weer een dik feest van brouwt, want dit soort festivals zijn een waardevolle aanvulling op het gemiddelde Haagse. En nu maar even bijkomen, want je had al begrepen, het was een uitputtingsslag.