Waarom ik het niet zo erg vind dat het North Sea Jazz gebeuren verhuist uit Den Haag..... Muziek kent een context waar het zich afspeelt. Het hele North Sea Jazz gebeuren is een soort van MEGA MARKT geworden, hele volksstammen consumeren daar Jazz, (een soort van onbeperkt spareribs eten), tenminste dat doet de aankondiging je doen geloven. Maar… Jazz kent een setting waar het bloemt, om iets van wat het eens is geweest (en nog steeds kan zijn) te proeven moet je jazz live mee maken. Jazz is niet groot en ver weg, maar klein en dichtbij. Jazz is niet stil, het spotlicht op diegene die z'n voordracht doet, Jazz is een beetje rumoerig aan de bar, mensen die praten en roken en drinken en elkaar lang niet hebben gezien. Jazz is ook een klein podium met daarvoor tafeltjes en stoelen, mensen zitten aandachtig op te nemen van wat er zich afspeelt op dat podium. De ene laat zich gaan in wat hij of zij voelt, de andere zit stil met een grote glimlach te genieten in het moment. Jazz is 1 microfoon en 6 saxofonisten die elkaar laten spelen, met andere woorden; Ik was gisteravond op de cd-presentatie van Boris van der Lek van z'n nieuwe cd ‘Blue & Sentimental’. Het feest was onder het Hilton hotel te Amsterdam, ja daar waar Herman Brood z'n laatste besluit heeft genomen. Iedereen die een beetje bekend is met de saxwereld, die Boris kent, was aanwezig. Natuurlijk de familie Dulfer, Wouter Kiers en Ruud de Vries, Rinus sax en dan nog mensen als Hans Teeuwen en Jules Deelder. Ook veel Hagenezen, mensen waarmee ik werk. Het was dan ook gezellig binnenkomen voor mij. Ik deed de deur open en daar zag ik Jan den Boer, Reinier met vrouw, we groeten elkaar en ik loop door naar een soort van beneden (verlaging) waar allemaal tafels en stoelen staan. Ik zie Matto en hij ziet mij, er zijn twee plekken vrij bij Matto en Patricia en we (Lara en ik) schuiven aan. Een paar meter van het podium met een overzicht op het publiek, daar moest ik zitten! Ik kijk goed om mij heen, ik zie Antal met z'n dame, ik zie Amber (vriendin van Boris) en nog wat bekenden. Er hangt een vreemd soort euforie in de lucht, bijna iedereen is opgetogen en blij, en kan niet wachten tot dat het gaat beginnen. Nee, anders, het was al helemaal bezig. Boris zag er op z'n mooist uit, z'n haren bleker dan bleek, z'n kuif strak naar boven gekamd en met grote pieken zo naar achteren vallend. Goudkleurig (jaren 50) colbertje een strakke zwarte broek en puntschoenen... Boris! Na wat onhandig gedoe met microfoons qua afstellen, begint het orkestje op de achtergrond z'n plek in te nemen. Boris kijkt om zich heen en telt half binnen monds af. Dat doet hij altijd zo, tegelijkertijd doet hij met de hak van z'n puntschoenen strak het tempo aangeven al stampend op de grond, de band valt in. Het was eigelijk gelijk daar. Die mensen die beginnen niet, ze waren gelijk bezig alsof het derde nummer betrof. Het klopte zo allemaal, de muziek de mensen de sfeer helemaal goed. Na drie nummer gespeeld te hebben, klimt Hans Dulfer op het podium en het officiële gedeelte qua overhandiging van de CD lijkt onafwendbaar. Gelukkig weet Hans wel raad met dit soort situaties, wat het geheel vlot (en met de nodige cynische humor) deed verlopen. Uit het publiek komen een paar mannen met een grote koffer, zo'n een waar een sax in zit. Er wordt een praatje gehouden en het komt daar op neer dat Boris z'n eigen gesigneerde sax krijgt aangeboden van de importeur. Het was/is een Cannonball, ik had er nog nooit van gehoord maar ik had al gauw door dat, dat iets over mij zei, want ik kon aan Boris zien dat hij ff een soort van slag geraakten van wat hem stond te gebeuren. Boris (als ik het goed begrepen heb) kreeg een gloed nieuw instrument, zo'n eentje die hij altijd al wou hebben, maar voor een muzikant niet te betalen is. Hij pakt het ding uit en zet hem in elkaar, stelt de band voor om het volgende stuk alvast in te zetten als achtergrond muziekje. Mondstuk erop, rietje tsjekkuh en… vol gaan op dat ding!!!! Met als gevolg dat alle aanwezigen in het publiek gingen gillen, klappen en fluiten, je hoorde Boris en de band gewoon even een tijdje niet meer. Het geheel settelt en nu gaan ze echt een tandje hoger. Inmiddels zijn ook Candy en Hans D. op het podium geklommen en sluiten naadloos aan en pakken om de beurt hun solo. Thijs van Leer (Hammond) legt een deken neer van authentieke orgelklanken, de gitarist speelt zeer verzorgt en alles en iedereen val op z'n plek. Misschien wel voor het eerst van m'n leven dat ik jazz gevoeld heb van wat het moet zijn, is! Alles maakt het nog mooier dan dat het al is, want als ik om me heen kijk en allemaal mensen ziet lachen en genieten, mensen die hier niet toevallig waren, mensen die ik ken en zelf mee gespeeld heb, inclusief Boris. Ze spelen nog een paar stukken en er word aangekondigd dat het orkestje even een drankje gaat nemen en dat er nu gelegenheid is om een door Boris gesigneerde cd te kopen. Gelijk springen er vijf Bunny's uit een soort van onzichtbare hoge hoed. Schaars geklede sexy dames lopen rond in van die netkousen en konijnenoortjes op, ze hebben een soort dienblad op hun buik waar de CD's op liggen. Ze mengen zich tussen het publiek en hun waar vind gretig aftrek. Ik ga ook ff mengen. Het echte vuurwerk qua knallen gebeurd nadat Boris iedereen met een sax op het podium vroeg, met woorden als dit is je kans anders is je moment voorbij. De één na de ander klom op het podium en de band speelde gewoon door als of er niks aan de hand was. Het werd wat harder en voller en in 1 X herinner ik me waar de term Heavy-Metal vandaan komt. Dat komt uit de tijd van al de bigbands. Als al die saxofoons gaan staan en op tien gaan blazen. Dat zo vlak voor me had ik nog niet mee gemaakt in dit leven. Zoveel blaasgeweld, fantastische drums, gitaar, contrabas, en orgel en dan 6 saxofoons op zo'n 4 meter afstand. North Sea Jazz heeft zichzelf opgegeten en is dood, LEVEN North Sea Jazz!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!