Bij het Locals Only podium viel er meer dan genoeg te beleven. Wie even geen trek had in één van beide hoofdpodia, liep een stukje voorbij het Yellow Stage. Lees de recensies over Melanocaster (Leonie Willemstein), Clayborn (Peisam Tsang en Lilian van Dijk), Silence is Sexy (Leontine de Reede), Joyfalds (Bruno van den Elshout), Melomanics (Leontine de Reede), Drowned (Bruno van den Elshout) en Lemonseven (Bruno van den Elshout). Melanocaster verzorgt een aangename opening op het Locals Only podium. Al is het de eerste band die het Locals Only podium betreedt, de bandleden geven een optreden alsof Parkpop al uren aan de gang is. Behalve dat de band goed speelt, weet zanger Jelle Post de eerste toeschouwers bij de muziek te betrekken. Met een biertje in zijn hand, neemt hij tussen de nummers door geen blad voor de mond over een hobby die veel mannen met hem delen. Wat dat betreft zou je toch bijna denken dat deze band puur Haags is. Deze vier mannen uit Friesland passen prima op Parkpop. Gekleed in net pak laten ze het publiek zwingen met hun lekkere gitaarrock. Naast de opvallende performance van de frontman, komen de andere bandleden wat dromerig en terughoudend over. Het is slechts de enige kanttekening. De band zet een optreden neer dat absoluut de moeite waard is. Clayborn lijkt zeker de moeite waard, als je ziet wat deze band hoe vaak deze band optreedt en wat hij tot nu toe heeft gepresteerd. In mei won deze formatie bijvoorbeeld de Grote Prijs van Ridderkerk, wat recht gaf op een optreden op Wantijpop en op het Goothstock festival in oktober. Helaas laat Clayborn geen verpletterende indruk achter bij de Parkpoptoeschouwers. Het lijkt wel of de band er geen zin in heeft. Het klinkt allemaal heel mat, alsof de zangeres haar dag niet heeft. Het geluid, dat bij de andere bands ook al ernstig teleurstelde, is bij Clayborn één grote brij. Of de band daardoor een minder goede prestatie levert, wie zal het zeggen? De stijl van Silence is Sexy wordt op de website omschreven als nu wave-rock-noise-emotion. Invloeden zijn bands als Joy Division, The Cure en Radiohead. Afgelopen september heeft de band een cd opgenomen met 4 tracks. Het is al druk en bij het Locals Only podium als de groep opkomt. Een schare aanhangers staat al te trappelen voor de hekken. Hoe kan het dan toch dat dit optreden vooral saai is? Bij het eerste nummer wordt de zanger al steeds overstemd door de band. Er zit wel enige opbouw in de energie van de liedjes, maar de formatie blijft een opvallende futloosheid uitstralen. Het overgrote deel van het publiek likt er ook wat lamlendig van te worden. Tegen het laatste nummer verkiezen de meeste toehoorders inmiddels het zonnebaden boven het wagen van een dansje. De kwaliteit van het geluid is niet bijzonder goed tijdens dit optreden. Deze handicap had nog enigszins rechtgetrokken kunnen worden door een enerverende show, maar helaas. Ondanks de directe concurrentie van Ali B heeft Joyfalds de nodige fans op de been gebracht. Ze worden getrakteerd op een half uurtje postrock en net als de bandleden hebben ze het goed naar hun zin. Dankzij het grote aantal stemmen dat ze kregen in de LiveXS-competitie, hebben ze een plaatsje op Parkpop 2005 weten te bemachtigen. Voorafgaand aan het evenement vroegen ze zich af hoe hun muziek op een groot podium zou klinken. Gezien de bescheiden opstelling - drum, gitaar en basgitaar - zou je niet verwachten dat het drietal zo’n massaal geluid voortbrengt. Met slepende composities trekt de band het publiek mee in een de belevingswereld van Joyfalds. Vier uitgerekte nummers, gekenmerkt door creatieve ritmewisselingen en opvallende melodieuze overgangen. Elk nummer wordt gespeeld als ware het een verhaal. De muziek is daardoor tegelijkertijd rustgevend en opzwepend of sfeervol en hard, zoals ze hem zelf benoemen Melomanics, wat ‘mensen met een ziekelijke liefde voor muziek’ betekent, werd ongeveer vier jaar geleden opgericht. In 2003 bracht de formatie in eigen beheer het album From The Factory uit. Op de site van Melomanics omschrijft de groep zijn muziek als discorock en als een combinatie van synthpop en stevige gitaarrock. Na op diverse festivals gespeeld te hebben en deelname aan onder andere de Grote Prijs van Nederland, is het nu de hoogste tijd voor een optreden op Parkpop. De band valt direct op door originaliteit. Gekleed in rode smokings beklimt de driemansformatie het Locals Only podium en knalt gelijk een monotone beat aangevuld met scheurende gitaren over het veld. Heerlijk! Het ligt zeker niet aan Melomanics dat een deel van het publiek wat versuft in het gras ligt te chillen. Vooral de zanger/gitarist, getooid met wilde haardos, lijkt energie voor tien te hebben en dit gelukkig aan de eerste rijen onvermoeibare dansers over te brengen. Drowned is naar Parkpop gekomen om het publiek te vermaken met vlotte rock. De band is als winnaar uit de bus gekomen bij de Local Heroes-wedstrijd, met bijna 800 stemmen. Met de middelste zanger in het zwart en de drie andere heren in witte kleding, zijn ze op zijn minst een aparte verschijning. Het publiek deint mee op de vrolijke noten die de band uit de boxen perst. Strak werken ze hun playlist af. De harde kern staat recht voor het podium. Deze fans gaan gekleed in Drowned-T-shirts. Ze zwepen met hun enthousiasme ook de rest van het publiek op. Het repertoire varieert van rustige, ingetogen liefdesliedjes tot keiharde rocksongs. De nummers zijn pakkend en melodieus en liggen gemakkelijk in het gehoor. Een leuk accent is het geluid van de belletjes dat tijdens het laatste nummer uit de drummachine klinkt. Lemonseven heeft de nodige grote optredens gepland staan voor 2005 en dat is mede te danken aan de prijzen die de band in 2004 hebben wist te winnen. Bij de Grote Prijs van Nederland nam Lemonseven in dat jaar zowel de Publieksprijs als de Grote Prijs zelf mee naar huis. De muziek die de bandleden op Parkpop ten gehore brengen, is gevarieerd en verfrissend. Een belangrijk deel van het aparte geluid wordt voortgebracht door twee computerboys. Uiterst links en uiterst rechts op het podium geplaatst, voorzien ze de muziek van special effects en synthesizergeluiden. Het publiek wordt getrakteerd op oude hits als Satellite. Zoals het een echte band betaamt, komt Lemonseven na afloop van het optreden met een heuse toegift. Tijdens deze twee nummers wordt alle enthousiasme uit de kast gehaald. De gitarist laat zich van zijn beste kant horen met een geïmproviseerde solo. Ook de elektronica-wizards en de zanger laten zich nog even helemaal gaan.