Nog twee weken, dan begint de zomerstop wat betreft de live muziek in het Paard Podiumcafé. Op de valreep gaven Arno Loriaux, winnaar van de GPZH in de categorie singer/songwriter, en Can_Of_Be hier nog een optreden. Ondanks de aanhoudende warmte en de overvolle terrassen kwam er aardig wat publiek op af. Even over tienen beklimt Arno Loriaux het smalle podium. Gezeten op een barkruk laat hij horen waarom hij als winnaar van de GPZH uit de bus kwam. Bescheiden, maar ook ietwat laconiek tokkelt en zingt hij zijn repertoire. Vooralsnog hebben weinig mensen met het werk van Loriaux kennis kunnen maken. Het publiek in het Paardcafé blijft op een enkeling na relatief rustig tijdens zijn optreden. Het werk van deze winnaar doet op het eerste gehoor denken aan Leonard Cohen met hier en daar een flinke scheut Johnny Cash. Maar ook de invloed van Dylan, Donovan en Jacques Brel is niet ver weg. Hoe verder de set Loriaux vordert, hoe sterker zijn nummers worden. Echte hitjes zijn het niet, maar het gevoel om af en toe mee te zingen leeft wel bij een aantal bezoekers. Na zijn optreden vragen mensen Arno zelfs om een demo. Helaas heeft hij niets bij zich. Even later staat het zeskoppige Can_Of_Be te spelen. Opvallend is dat het toch wat drukker is geworden dan tijdens het optreden van Loriaux. Eigenlijk logisch: de band speelt een thuiswedstrijd. In de loop van zijn bestaan heeft de groep hier al diverse malen gespeeld. Het Paard Podiumcafé stond als het ware aan de wieg van het succes van Can_Of_Be. Dat de band in de loop der tijd een vaste klantenkring heeft opgebouwd, wordt duidelijk als er enkele bekende nummers van hun alom bejubelde cd Schizo worden gespeeld. Slave wordt uit volle borst meegezongen, evenals Today. Ook is er veel ruimte voor nieuw repertoire. De songs van Schizo waren van de hand van Julie Scott. Het nieuwere werk is echt van Can_Of_Be. Deze nummers lijken hier en daar aan wat invloeden van buiten af te hebben blootgestaan. Zo lijkt het nummer The End van The Doors het nummer Lucifer te hebben beïnvloed. Ook vocaal zoekt Scott veel meer de grens op. Hijgend, puffend en krijsend neemt ze haar mannen mee naar een hoger level. Als het zweet al niet van de ruggen droop door de hitte, dan gebeurt dat nu zeker. Can_Of_Be mag dan uitgegroeid zijn tot een Haagse topband, het spelplezier en de humor zijn nog steeds het handelsmerk van de band. “Hebben we eindelijk een single uit, wordt hij grijsgedraaid bij de EO,” zegt Scott gekscherend. Best raar dat deze band nog niet is doorgedrongen tot de subtop van het Nederlandse clubcircuit. Een klein tourtje met een Belgische band of optredens op de Parade en Oerol hadden er toch in moeten zitten. Wie weet vinden we dit zestal na de zomer terug op The Music In My Head, Crossing Border, State-X/New Forms of, nog beter, Noorderslag. Één ding is zeker. In het Paard Podiumcafe bewees de band dat hij er klaar voor is.