Drie maanden geleden kreeg Templo Diez een uitnodiging om weer te spelen op North by North East festival in Toronto, Canada. Dit jaar wordt het zelfs een combitour. Naast Templo Diez is ook White Sands uitgenodigd. Pascal Hallibert krijgt het twee keer zo druk, aangezien hij in beide bands speelt. Het vijfde tourverslag. Maandagochtend. Vandaag vertrekken we vanuit Toronto naar New York. Gelukkig verlopen de immigratieformaliteiten makkelijker dan vorig jaar. Toen werden we apart genomen en een uur lang ondervraagd. Het was verdacht dat we in Canada gingen spelen op een muziekfestival, maar in de USA aankwamen. Officieel mag je niet spelen zonder werkvisa. Ondanks dat we die niet hadden, speelden we wel in Chicago en Detroit. Dus we moesten maar liegen wat we konden. Na een uur mochten we gaan, maar helaas hadden we toen onze aansluitende vlucht gemist. In Newark hebben we de trein genomen - het station lag naast een vuilnisbelt en het gefluit van de vogels kwam uit luidsprekers. In New York werden we al vloekend welkom geheten door een taxichauffeur. 's Avonds hadden we al gelijk een optreden in Sin-e. Dit podium is voornamelijk bekend door Jeff Buckley die hier min of meer ontdekt is. Sin-e is een mooi voorbeeld van hoe lastig en vaag het boeken in NY gaat. De eerste vraag die je krijgt na het sturen van een e-mail is "What is your draw?" of " Do you have a following in New York?" Het antwoord hier is gewoon bluffen. Maar in het volgende mailtje krijg je exact dezelfde vraag, dus antwoord je maar dat je nog meer mensen verwacht. Dan blijft het lang stil en ga je maar bellen. Na een lang verhaal krijg je een antwoord van "I guess it is okay then" Geboekt dus, maar geen bevestiging per e-mail, ook niet als je daar om vraagt. Uiteindelijk krijg je vier dagen voor het optreden te horen dat je zelf voor backline moet zorgen. Aangezien versterkers niet in onze rugzak passen en huren veel te duur is, mail je maar de andere bands. Meestal gaat dit goed, maar dit keer kregen we geen antwoord. Dus maar op de goede gok naar Sin-e en kijken wat er gebeurt. Bij aankomst is al snel duidelijk dat de opkomst die we beloofd hebben niet gehaald is (Gek he!?). Dus de programmeur hebben we maar zoveel mogelijk gemeden. De geluidsman had er ook zin in. Hem kwamen we al scheldend, vloekend en schoppend in het toilet tegen. Het scheelde al weer dat hij niet gewapend was, zoals de geluidsman die we tijdens SXSW hadden. Gelukkig konden we toch de backline van de andere band lenen. Het was een lastig optreden. De adapters van Pascal en Saskia bleven amper in de stekkerbak zitten. Zij konden dus haast net bewegen, uit angst dat ze anders zonder stroom zouden zitten. Leejon had hetzelfde probleem, maar had tijdens de soundcheck zijn adapter maar goed vastgeplakt met tape. Alleen was tijdens de vlucht de brug van zijn gitaar verschoven, zodat één snaar de fret raakte. Gloribel had echter meer pech. Halverwege haar optreden brandde haar 110 -220 Volt convertor door. Geen stroom dus meer voor haar keyboard. Gelukkig hadden we een reserve convertor bij ons, die op het podium lag. Ondanks twee nummers zonder keyboard was het een goed optreden. De humeurige geluidsman bleek erg goed in zijn vak te zijn (vind je het gek als hij zeven keer per week 5 bands doet?).