Drie maanden geleden kreeg Templo Diez een uitnodiging om weer te spelen op North by North East festival in Toronto, Canada. Dit jaar wordt het zelfs een combitour. Naast Templo Diez is ook White Sands uitgenodigd. Pascal Hallibert krijgt het twee keer zo druk, aangezien hij in beide bands speelt. Deel tien en slot van deze tourverslag-serie. Het kost wat moeite, maar we slagen er allemaal in om op tijd uit te checken uit ons motel. De kakkerlakken die Pascal beloofd had, waren in geen velden of wegen te bekennen. De deskundige terzake - Gloribel - weet dat dat komt omdat kakkerlakken met dit droge, hete weer alleen maar slapen. Aan de gezichten van sommigen meen ik af te kunnen lezen dat zij niets liever zouden willen dan ter plekke veranderen in een kakkerlak. Maar we moeten naar New York. Het laatste Templo Diez optreden van de tour is vanavond in de nogal legendarische Knitting Factory. Ik, schrijver van deze aflevering, maak geen deel uit van de band en ik weet dus niet precies hoe de bandleden zich voelen. Maar de stemming onderweg is een beetje gemengd. Vermoeid, maar de fantastische optredens van de afgelopen dagen geven ook energie. En die maken de band gretig voor het optreden van vanavond. Maar ook is er wat twijfel, omdat de publieke opkomst bij de eerdere optredens in New York wat tegenviel. In de loop van de dag komt er echter een vastberadenheid over iedereen om van het laatste optreden van de tour iets geweldigs te maken. En dat gebeurt. Een soort van vastberadenheid die sommige aantal bands die we in New York hebben gezien uren voor de spiegel lijken te hebben geoefend, maar dan echt. Bij aankomst in New York is er een eerste voorteken dat de stad ons vandaag gunstig gezind is. We kunnen onze bus pal voor de deur van het hotel parkeren. En dat midden in Manhattan! We checken in en gaan vrijwel direct door naar de Knitting Factory. Een prachtige club met drie podia, waar men voor heel veel open staat. In de loop van de avond zien we onder meer een authentieke gospel band, een accordeonorkest dat top 40 nummers speelt, een soort van metal band, een totaal gestoorde blanke gangsta-rapper en allerlei bands die zich moeilijk laten omschrijven. En het publiek is een bonte schakering van gewone, hippe, alternatieve, artistieke en gewoon rare mensen. Besloten wordt om vanavond voor het eerst Goldmind te spelen. Dat betekent dat Paolo zijn podiumdebuut als gitarist zal maken en Pascal als drummer. Ook wordt er extra ruimte gemaakt in de set voor improvisatie. Bij aanvang is de zaal nog matig bezet, maar in de loop van de eerste twee nummers loopt hij behoorlijk vol. Voor de derde avond op rij is de band in absolute topvorm en het publiek laat zich als makke lammetjes meevoeren. Ik verbaas me erover dat ook ik, een behoorlijk kritische muziekconsument die nogal snel verveeld is, van begin tot eind geboeid blijf kijken en luisteren. Terwijl dit toch de tiende keer in twaalf dagen is dat ik de band zie spelen. Op het eind van Stay with us (we'll be right back) - het laatste nummer van de set - ben ik even bang dat Leejon de prachtige versterker die hij van een van de andere optredende bands heeft geleend, deze keer echt op zal blazen, maar ook nu loopt het goed af. Waarna de band geroutineerd de complimenten van het publiek in ontvangst neemt. Het enthousiasme van de bardame wordt gretig in ontvangst genomen; niet in het minst omdat haar complimenten vergezeld gaan van gratis drank. De vermoeidheid laat zich inmiddels behoorlijk voelen en dus gaan we vrij vroeg terug naar het hotel. Waar begonnen wordt met het pakken voor de terugreis. Die verloopt zoals een lange reis nou eenmaal verloopt.