Drie maanden geleden kreeg Templo Diez een uitnodiging om weer te spelen op North by North East festival in Toronto, Canada. Dit jaar wordt het zelfs een combitour. Naast Templo Diez is ook White Sands uitgenodigd. Pascal Hallibert krijgt het twee keer zo druk, aangezien hij in beide bands speelt. Deel acht van het tourverslag. Okay, so New York's a hard and tough place, right? Right. Maar vandaag zakken we tot onze vreugde af naar het zuiden, richting Philadelphia. Paolo en Hans moeten vroeg hun bed uit om onze bus op te halen in New Jersey en naar Manhattan te rijden, waar het nog niet uitgeslapen zooitje met hun massa bagage - op de één of andere manier wordt alles steeds zwaarder en groter - in te laden. Het verkeer is druk, maar bij New Jersey wordt het rustiger. In een prettig dromerige stemming rijden we verder. Na twee uur ligt Philadelphia voor ons, in al haar patriottistische glorie. Let wel, niet het patriottisme van na 9/11, maar meer van het Thomas Jefferson type; de basis van de USA, groots en naïef, van vóór de 'my country, right or wrong' onzin. Een klein organisatorisch probleempje: onze tourmanager is vergeten het adres van de zaal waar we spelen op te schrijven. We hebben dus geen idee waar we moeten zijn in Philly. Gelukkig blijkt er, echt waar, in heel Philadelphia GRATIS draadloos internet beschikbaar te zijn. Even gas terug nemen, laptop aan, en alles wat je wilt weten ligt voor het grijpen. Gloribels laptop heeft alle informatie snel gevonden en even later komen we aan bij de Manhattan Room, een wonderlijke combinatie van een biljartcafé en een alternatieve club, die vol hangt met kunst. Hoe de sfeer vanavond zal zijn, we hebben werkelijk geen idee. Behalve Gloribel. Zij voorspelt dat ‘cool’ het woord zal zijn vanavond. We geloven haar op haar woord, zij weet dit soort dingen. De soundcheck is pas om 9 uur vanavond, dus we kunnen de stad in gaan voor een hapje en een drankje. Als je eens ooit een uurtje of twee te besteden hebt in Philadelpia: verlies geen tijd en ga meteen naar South Street. Hippe winkels, coole cafés, goede restaurants, meer heb je niet nodig als je haast hebt. De sfeer is veel meer ontspannen dan in New York. We wandelen een beetje rond, genietend van de namiddagzon, en eten uitstekend in een American-style restaurant. Met volle magen, nog moe van New York, en zoekend naar de goede voorbereiding en concentratie voor vanavond, besluiten we een uur voordat we moeten soundchecken terug te rijden naar de zaal. Hoe konden we dat doen? Op 20 meter van de zaal rijdt een auto op volle snelheid op ons in. De bestuurder a) zag ons niet, b) wilde ons niet zien, c) vond het niet de moeite waard te remmen. De klap komt totaal onverwachts en is enorm: onze bus wordt een meter of tien opzij geslingerd en de voorkant van de andere auto ligt totaal in puin. Het vervolg is een bekend verhaal: discussies met de bestuurder van de andere auto, discussies (maar niet teveel) met de politie, en opluchting dat niemand gewond is geraakt. Pascal en Hans kunnen als eerste ontsnappen uit de ellende, omdat de geluidstechnicus hun komt vragen zich klaar te maken voor de soundcheck. Er wordt besloten om ook de Templo Diez spullen al klaar te zetten, iedereen kan dus aan de slag. Heel surrealistisch, maar waarschijnlijk de beste manier om het ongeluk te verwerken. Na een korte soundcheck begint White Sands aan het optreden voor een leuk, alternatief publiek. Zelfs in het biljart-gedeelte van de club verandert de sfeer en wordt er aandachtig geluisterd. Er zitten mensen op de vloer voor het podium, op de achtergrond wordt een vijftiger jaren sci-fi film geprojecteerd, een fantastisch publiek; alles klopt. Het wordt een prima optreden, oneindig veel beter dan in Arlene's Grocery... leve de adrenaline! Na 40 minuten en een bliksemsnelle podiumwisseling is Templo Diez aan de beurt. We spelen gevaarlijk hard, prachtig breekbaar, overtuigd en geconcentreerd, en genieten van de reacties van het publiek. Wat we in de NYC shows misten - de energie van een aandachtig publiek die een band zichzelf kan doen overstijgen - vinden we hier meteen. En dat, ironisch genoeg, in een zaal die Manhattan Room heet. Gloribel had helemaal gelijk. Het ongeluk zal ons een rotzorg zijn. Of, beter nog, we verwerken het tot er helemaal niks van over is en bieden het als offer aan ons publiek. Geweldig optreden, geweldige reacties en Philadelphia krijgt een cultstatus in ons collectieve bewustzijn. De twee andere bands, beide uit de omgeving, zijn prima en we hebben een uitstekende avond. Rond 1 uur 's nachts vertrekken we om op zoek te gaan naar een of ander onduidelijk motel op de route naar Richmond, Virginia. Een Super 8 motel tussen Baltimore en Washington bijvoorbeeld. Maar eerst staan we nog een uur in de file op de highway bij Philly. We komen aan om 4 uur, gaan op zoek naar ouwe Star Trek herhalingen op tv, duiken ons bed in en bidden dat de zon nooit meer opkomt, of in elk geval niet te snel.